دانلود پروژه ها و تحقیق های دانشجویی

 

 دانلود پروژه مقاله درباره شغل نقاشی در word دارای 16 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله درباره شغل نقاشی در word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود پروژه مقاله درباره شغل نقاشی در word ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن دانلود پروژه مقاله درباره شغل نقاشی در word :

معرفی شغل نقاش

نقاشی یکی از رشته‌های اصلی هنرهای تجسمی است و قدمت آن شش برابر زبان نوشتاری می‌باشد. اولین نقاشی‌های یافت‌شده در غارها حاکی از آن است که انسان‌های اولیه با کشیدن نقش حیوانات با شکارشان به نوعی ارتباط برقرار می کردند.

هنر نقاشی از بروز احساس و جوشش درون هنرمند و ابلاغ پیام تا بیان موضوعات تعیین شده را در بر می‌گیرد و هنرمند نقاش آنچه را که می‌خواهد، توسط اشکال و رنگ‌ها روی سطوح کوچک و بزرگ با ابزار و شیوه‌های گوناگون، نقاشی نموده و توسط آن با دیگران ارتباط برقرار می‌کند.

نقاشی بکار بردن رنگ دانه محلول در یک رقیق کننده و یک عامل چسپاننده (چسب (بر روی یک سطح نگهدارنده مانند کاغذ، بوم یا دیوار است. این کار توسط نقاش انجام می‌شود.

در نقاشی سبک های مختلفی وجود دارد که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند. رئالیسم )واقع گرایی(، امپرسیونیسم (برداشت گرایی)، کوبیسم) حجم گرایی)، مدرنیسم (نوگرایی)، آبستره (انتزاعی) و پست مدرنیسم (فرا نوین) تعدادی از معروف ترین سبک های نقاشی هستند.

نقاش با آگاهی از اصول هنر نقاشی و زیبایی شناسی به آفرینش اثری هنری می پردازد. محتوای این اثر می تواند چهره افراد (چهره نگاری)، مناظر طبیعی (طبیعت نگاری)، زندگی روزمره مردم (مردم نگاری)، چهره های مذهبی (شمایل نگاری)، مناظر تاریخی (تاریخ نگاری)، ترکیبی از اشیای بی جان (طبیعت بی جان) و یا اینکه تصویری کاملا ذهنی باشد.

ابزارهایی که معمولا توسط نقاش مورد استفاده قرار می گیرند،مداد، ‌کاغذ، خط کش، پایه چوبی، بوم، مداد رنگی، آبرنگ، گواش، پاک کن، قلم مو و پاستل می باشند.

نقاش می تواند در زمینه های مختلف نقاشی، طراحی، نقاشی متحرک (انیمیشن یا پویانمایی)، پوسترسازی، نقاشی صحنه تئاتر و ; فعالیت کند.

نقاش باید ویژگی‌های‌ جسمی‌ و روحی‌ خاصی‌ داشته‌ باشد تا بتواند در کار خود موفق‌ گردد. او باید بسیار خلاق، مبدع و دارای ذوق هنری زیاد باشد. نقاش ها معمولا افرادی درون گرا هستند و ساعات طولانی می توانند به تنهایی کار کنند و از کار کردن لذت ببرند.

در ادامه با توانمندی ها و مهارت های مورد نیاز نقاش، تحصیلات لازم برای ورود به شغل نقاشی، بازارکار و آینده شغلی نقاشی، درآمد نقاش و برخی از نقاشان معروف و مشهور آشنا می شوید.

توانمندی و مهارت های مورد نیاز نقاش
• ذوق و شم هنری فراوان
• خلاقیت بسیار زیاد
• دید دقیق و هنری و نگاه موشکافانه به اطراف خود برای پاسخ درست به نیاز مخاطب
• شناخت خوب از رنگ ها (رنگ شناسی مناسب) و توانایی تشخیص آنها از یکدیگر
• آشنایی با تمامی سبک ها و ابزارهای نقاشی
• علاقه مندی و توانایی کار فردی (در هنگام کشیدن نقاشی ها) و یا به عبارتی داشتن شخصیت درون گرا
• صبر و پشتکار زیاد
• آشنایی نسبی با سایر هنرهای تجسمی و تصویری
• علاقه به تدریس و آموزش (وقتی نقاش به کار تدریس نقاشی می پردازد)

تحصیلات لازم برای ورود به شغل نقاشی

برای ورود به شغل نقاشی لزوما به گذراندن دوره های آموزشی یا تحصیلات آکادمیک و دانشگاهی نیازی نیست. بسیاری از افراد که زمینه هنری خوبی در نقاشی دارند، به دنبال علاقه خود رفته و وارد این کار می شوند. البته مسلم است برای تبدیل شدن به یک نقاش حرفه ای، باید به صورت حرفه ای آموزش دید.

اگر می خواهید به صورت حرفه ای، هنر نقاشی را یاد بگیرید، حتما نیازی به رفتن به آموزشگاه های مختلف و کلاس های نقاشی خصوصی نیست. می توانید در وقت و هزینه خود صرفه جویی کنید و از پکیج های آموزشی موجود استفاده کنید.

همچنین برای آموزش حرفه ای نقاشی می توان به هنرستان، دانشگاه و یا آموزشگاه های آزاد رفت. دانش آموزان علاقه مند به نقاشی پس از گذراندن سال اول دبیرستان می توانند وارد هنرستان در رشته نقاشی شوند. زمینه تحصیل در رشته نقاشی در دانشگاه های کشور در سطوح فوق دیپلم، کارشناسی و کارشناسی ارشد وجود داشته و ارائه می شود.

آینده شغلی و بازارکار نقاش

نقاش می تواند با تهیه مجموعه ای از نقاشی های خود، هر چند وقت یکبار نمایشگاه نقاشی برگزار کند و کارهای خود را به فروش برساند. او همچنین می تواند به طور سفارشی برای برخی از مشتریان نقاشی بکشد. کارهایی از جمله برقراری ارتباط با افراد مختلف و شرکت در نمایشگاه ها و جشنواره های مختلف در پیشرفت کاری هر نقاش می تواند بسیار موثر باشد.

یکی از کارهایی که اکثر نقاشان انجام می دهند، تدریس و آموزش نقاشی است. آنها می توانند یا به طور خصوصی و یا در هنرستان ها‌، آموزشگاه‌های‌ آزاد و یا دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی هنر خود را به علاقه مندان آموزش دهند.

همچنین زمینه های کاری مناسبی برای نقاشان در مطبوعات‌ و نشریات‌، صداوسیما، فرهنگسراها، وزارت‌ فرهنگ‌ و ارشاد اسلامی‌، شهرداری‌ها (به‌ عنوان‌ طراح‌ و مجری‌ نقاشی‌های‌ دیواری) و موسسات تبلیغاتی وجود دارد.

درآمد نقاش

به طور کلی برخی از حوزه های هنری از جمله نقاشی، در جامعه به عنوان یک شغل رسمی شناخته نمی شود و بیشتر کاری هنری محسوب می شوند. به همین دلیل شاید بتوان گفت این نوع مشاغل در نزد عموم مردم، به عنوان یک شغل و منبع درآمد، ارزش واقعی خود را ندارند.

نقاش معمولا تنها از طریق کشیدن نقاشی و فروش آنها درآمد ندارد. بیشتر آنها برای گذراندن زندگی خود به کارهای دیگر از جمله تدریس و آموزش می پردازند. برخی نیز با برقراری ارتباط با سازمان ها، موسسات و مراکز مرتبط سفارش کار گرفته و درآمدی نیز از این طریق کسب می کنند.

تعدادی از نقاشان که به صورت رسمی در سازمان های مربوطه استخدام می شوند هم مطابق با قوانین و مقررات استخدامی، حقوق دریافت می کنند.

بدیهی است نقاشانی که توانایی، مهارت و تجربه کافی در نقاشی داشته باشند و بتوانند ارتباطات خوبی با سایر افراد یا مراکز مرتبط برقرار کنند، از نظر درآمدی نیز می توانند در سطح خوبی باشند.

درآمد نقاش در برخی از کشورهای جهان عبارتند از :

آمریکا – متوسط درآمد سالیانه نقاش در سال 2013، 42100 دلار می باشد.

استرالیا – متوسط درآمد سالیانه نقاش در سال 2013، معادل 66000 دلار آمریکا می باشد.

انگلستان – متوسط درآمد هر ساعت نقاش در سال 2013، معادل 23 دلار آمریکا می باشد.

کانادا – متوسط درآمد سالانه نقاش در سال 2013، معادل 33000 دلار آمریکا می باشد.

شخصیت های مناسب شغل نقاشی
در یک انتخاب شغل صحیح و درست، عوامل مختلفی از جمله ویژگی های شخصیتی، ارزش ها، علایق، مهارت ها، شرایط خانوادگی، شرایط جامعه و ; برای هر فرد باید در نظر گرفته شوند. یکی از مهم ترین این عوامل ویژگی های شخصیتی می باشد. شناخت درست شخصیت هر فرد فرآیندی پیچیده و محتاج به تخصص و زمان کافی است. البته هر فردی ویژگی های منحصربه فرد خود را دارد، حتی افرادی که به نوعی تیپ شخصیتی مشابه دارند، باز هم در برخی موارد با یکدیگر متفاوت هستند.

به طور کلی همیشه افراد موفقی از تیپ های شخصیتی مختلف در تمام مشاغل هستند و نمی توان دقیقا اعلام کرد که فقط تیپ های شخصیتی خاصی هستند که در این شغل موفق می شوند. اما طی تحقیقاتی که صورت گرفته تیپ های شخصیتی ای که برای این شغل معرفی می شوند، عموما این کار را بیشتر پسندیده و رضایت شغلی بیشتری در آن داشته اند.

برخی از شخصیت های مناسب شغل نقاش بر اساس شخصیت شناسی MBTI :
INFJ این تیپ شخصیتی در خلق آثار منحصر به فرد با کمک خلاقیت و ایده های خود توانا است. او با هنر می تواند خود را ابراز و اغلب بر دیگران تاثیر بگذارد. کار به صورت مستقل و داشتن کنترل روی آن، از موارد مهم برای این تیپ شخصیتی می باشد.
ENFP این تیپ شخصیتی از فرآیندهای خلاق و چالشی لذت می برند به خصوص اگر با دیگران در ارتباط باشند. هر چه شرایط و محیط کار منعطف تر باشد، برای آنها مطلوبتر است. آنها به تنهایی و مستقل هم به خوبی می توانند کار کنند ولی باید با دیگران تبادل نظر داشته باشند.

INFP این تیپ شخصیتی دوست دارد خود و نظراتش را به شکلی خلاقانه ابراز کند و در کار خود آزادی فردی و انعطاف پذیری داشته باشد. بسیاری از INFP ها خود را هنرمند می دانند حتی اگر از این راه امرار معاش نکنند. برخی از آنها معتقدند هنرمندی ویژگی است که در وجود آنها است.

INTJ این تیپ شخصیتی از کارهای خلاق و بکر لذت می برد و از شم خود در خلق آثار خود استفاده می کند.
INTP این تیپ شخصیتی از کار خلاق لذت برده و دوست دارد با اشخاص مختلف با زمینه های متفاوت کار کند. او معمولا کار به تنهایی را دوست دارد و ترجیح می دهد با گروه های کوچک که دارای ذوق و استعداد خوب هستند، کار کند.

ISFJ این تیپ شخصیتی توجه زیادی به جزئیات داشته و با زندگی روزمره سروکار دارد.

ESFP این تیپ شخصیتی از زیبایی شناسی فراوانی برخوردار بوده و دوست دارد هنر خود را برای دیگران به نمایش بگذارد. او از سرگرم کردن دیگران لذت می برد.
ISFP این تیپ شخصیتی کار با دست و استفاده از حواس پنجگانه خود در کار را دوست دارد. او به کارهای منعطف و بدور از ساختار و مقررات زیاد علاقه دارد.

معرفی شغل نقاش ساختمان

اگر کارهای عملی و فنی را دوست داشته و تا حدی شم هنری دارید، این شغل می تواند برای شما مناسب باشد.

نقاش از رنگ های مختلف برای پوشش دادن سطوحی مانند دیوارهای داخلی (و گاهی بیرونی)، سقف ها، درب ها و پنجره های ساختمان استفاده می کند. او قبل از شروع رنگ کاری، باید سطوح را به کمک سنباده، بتونه کاری یا گچ کاری صاف و یکدست کرده و بعد رنگ آمیزی را شروع کند. از وسایلی که نقاش ساختمان در کار خود استفاده می کند می توان به رنگ، گچ، قلم مو یا غلتک، سنباده، تینر و نردبان نام برد.

به عنوان یک نقاش باید خلاق بوده و در کار خود دقت زیادی داشته باشید. همچنین باید به جزئیات توجه کرده و از ارتفاع نترسید. مشتریان معمولا به دنبال نقاش های ماهر و با تجربه هستند. شما می توانید در پروژه های کوچک مانند منازل شخصی و یا در پروژه های بزرگ مانند ساختمان ها و برج های عظیم مشغول با کار شوید. کار شما می تواند به صورت فردی یا گروهی باشد.

ساعت کاری نقاش بسته به نوع کار و سفارش مشتری دارد. در زمان هایی که نقاش ها سفارش کار می گیرند، باید تمام وقت و حتی گاهی در روزهای تعطیل سرکار خود باشند تا بتوانند به موقع کار را به اتمام برسانند. ممکن است نقاش مدتی بین سفارشات مختلف بیکار باشد. محل کار نقاش ساختمان معمولا در منازل، ادارات یا سازمان های مختلف است.

در ادامه برای آشنایی بیشتر با شغل نقاشی ساختمان اطلاعات کاملی در زمینه وظایف، مهارت و دانش مورد نیاز، تحصیلات لازم و نحوه ورود به شغل، فرصت های شغلی و بازار کار و میزان درآمد نقاش ساختمان ارائه می شود.

وظایف نقاش ساختمان
نقاش ساختمان در کار خود از رنگ، روغن، تینر و سایر مواد لازم استفاده کرده و محل مورد نظر را مطابق با خواسته و نظر مشتری رنگ آمیزی می کند. وظایف اصلی او عبارتند از :

• اندازه گیری سطوح برای تخمین میزان رنگ و وسایل مورد نیاز
• کندن رنگ یا پوشش قدیمی سطوح
• پرکردن سوراخ ها و ترک ها و کاملا صاف کردن سطوح به کمک بتونه کاری و گچ کاری
• زدن رنگ آستری
• ترکیب رنگ های مختلف برای رسیدن به رنگ مورد نظر
• رنگ زدن نهایی

در این کار نقاش گاهی باید با گچ برها، متخصصان دکوراسیون و سایر افراد مرتبط همکاری کند. به دلیل استفاده از مواد شیمیایی بهتر است در حین کار، از لباس های مخصوص کار و ماسک های مناسب استفاده شود.

 

مهارت و دانش مورد نیاز

• توان کار عملی خوب
• داشتن ذوق هنری در ترکیب رنگ ها و نوع نقاشی که انجام می دهد.
• شناخت کافی نسبت به رنگ ها
• توانایی انجام کار با حوصله و دقت زیاد همراه با توجه کافی به جزئیات
• توانایی کار انفرادی و تیمی
• نداشتن ترس از ارتفاع و توان حفظ تعادل
• اطلاع از مسایل بهداشتی و ایمنی کار

نحوه ورود به شغل نقاشی ساختمان

علاقه مندان برای ورود به این شغل می توانند مدتی در کنار یک نقاش ساختمان ماهر به عنوان کارگر و دستیار کار کنند تا با همه جوانب این شغل آشنا شوند.

در آموزشگاه های دولتی و آزاد زیرنظر سازمان فنی و حرفه ای کشور، دوره های آموزش نقاشی ساختمان تدریس می شود که علاقه مندان به آموزش حرفه ای می توانند در آنها شرکت کنند. البته کسب تجربه و مهارت در این کار بسیار مهم است.

 

فرصت شغلی و بازارکار نقاش ساختمان

نقاش ساختمان می تواند در شرکت های ساختمانی، خدماتی، طراحی ودکوراسیون و; استخدام شود. البته بسیاری از نقاشان به صورت مستقل و قراردادی با سازمان ها، شرکت ها و افراد کار می کنند.

در خصوص وضعیت بازارکار نقاشی ساختمان اطلاعات دقیقی در دسترس نمی باشد. اما با توجه به روند موجود ساختمان سازی و اهمیتی که مردم به بازسازی و تغییر داخل منزل خود می دهند، نیاز به نقاش ساختمان تقریبا همیشه وجود دارد. البته نکته مهمی که به یافتن سفارش کار متعدد و مناسب برای نقاش ساختمان می انجامد، نوع و کیفیت کار بالا همراه با خوش برخوردی و خوش قولی او می باشد. اگر نقاشی این عوامل را داشته باشد، می توان گفت همیشه برای او کار وجود دارد.

وضعیت استخدام این شغل در برخی کشورهای جهان به شرح زیر است :

آمریکا – پیش بینی ها نشان می دهد میزان استخدام این شغل بین سال های 2010 تا 2020، رشد18 درصدی خواهد داشت. در حالی که متوسط این رشد برای همه مشاغل 14 درصد می باشد.

میزان درآمد نقاش ساختمان

نقاش ساختمانی که در شرکتی استخدام شده اند، با توجه به کیفیت کار و نوع قرارداد خود با شرکت، حقوق دریافت می کند. درآمد نقاش ساختمانی که به صورت مستقل کار می کند، با توجه به تعداد سفارش کاری که در ماه یا سال می گیرد متفاوت است. اگر نقاش ساختمانی کار با کیفیت و تمیز برای مشتری انجام و به موقع آن را تحویل دهد، مطمئنا سفارش کار زیادی در سال خواهد داشت و به قولی بیکار نخواهد ماند. به دنبال آن درآمد خوبی نیز بدست می آورد.

 

 

 دانلود پروژه مقاله صنعت ژاپن در word دارای 11 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله صنعت ژاپن در word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود پروژه مقاله صنعت ژاپن در word ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن دانلود پروژه مقاله صنعت ژاپن در word :

صنعت ژاپن

کشور ژاپن دستاوردهای بزرگی در زمینه بیوتکنولوژی داشته و به‌عنوان رقیب آمریکا مطرح می‌باشد. نوشتار زیر به برخی سیاست‌های این کشور در حمایت از تحقیقات، سرمایه‌گذاری شرکت‌های خصوصی و همچنین مزیت‌های بالفعل آن از قبیل توان انسانی در زمینه فناوری زیستی اشاره دارد. البته رشد بیوتکنولوژی در ژاپن با موانعی نیز روبرو می‌باشد که از جمله می‌توان به جمعیت پیر و سیستم قیمت‌گذاری نامطلوب و تأثیرات آن بر نوآوری اشاره کرد. مطلب زیر به این مشکلات نیز پرداخته است:

الف- سیاست‌های هدفدار دولت ژاپن در زمینه تحقیقات بیوتکنولوژی:
در دولت ژاپن، توافقی عمومی در مورد اهمیت بیوتکنولوژی برای سلامت آینده اقتصادی ژاپن وجود دارد. سه بخش دولتی در ژاپن شامل آژانس علوم و تکنولوژی (STA)، وزارت صنعت، تجارت و اقتصاد (METI) و وزارت کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری (MAFF) به‌طور اختصاصی برای توسعه و پیشرفت بیوتکنولوژی هدف‌گیری نموده‌اند.

همچنین سه بخش دولتی دیگر شامل وزارت بهداشت و سلامت

، وزارت آموزش و آژانس حفاظت محیط زیست در مورد تحقیقات پایه و کاربردی بیوتکنولوژی سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
تشویق به تحقیقات بیوتکنولوژی:

در طی بحران اقتصادی به وجود آمده، دولت و بخش صنعت بر روی نحوه تجدید حیات اقتصادی ژاپن و تقویت کشور در رقابت جهانی مذاکره کرده‌اند. علاوه بر “تثبیت سیستم مالی و استخدامی” و “تدارک زیربنا” و غیره، این مذاکرات در راستای “ارتقای توان رقابت تکنولوژیکی صنایع بومی حساس” بوده است، زیرا ظرفیت تکنولوژی عاملی محوری و تعیین‌کننده در عرصه رقابت آن کشور بوده است. رقابت به رشد اقتصادی منجر خواهد شد و اغراق نیست اگر بگوییم رشد اقتصادی تا حد زیادی به پیشرفت تکنولوژیکی منوط می‌شود. بر مبنای این ایده، در سال 2001 دولت ژاپن طرحی را با عنوان “طرح بنیادی تکنولوژی و علم” پایه‌ریزی کرده است که اساس سیاست‌های علم و تکنولوژی می‌باشد. دولت در این مجموعه با افزایش سرمایه‌گذاری‌ در تحقیقات بیوتکنولوژی نیز موافقت نموده است.

پروژه هزاره (Millennium Project):
شکی نیست که در قرن بیست‌و‌یکم، بیوتکنولوژی تحول و پیشرفت‌های چشمگیری در هر دو زمینه اقتصادی و امور اجتماعی ایجاد خواهد کرد. این امر از طریق ابداع داروهای جدید، بیوتکنولوژی پزشکی، فرآیند تبدیل در صنایع شیمیایی و توسعه گیاهان زراعی با کیفیت مطلوب، انجام می‌شود. با این وجود، ژاپن از نظر تحقیقات بیوتکنولوژی بعد از آمریکا قرار دارد که این امر ناشی از سرمایه‌گذاری کمتر این کشور نسبت به آمریکا در امر تحقیقات می‌باشد. در نتیجه، دولت ژاپن یک پروژه تحقیقاتی را در مورد زمینه‌های مربوط به بیوتکنولوژی با نام “پروژه هزاره”، در سال 2000 آغاز کرده است. این پروژه به‌طور خاص بر روی تحقیقات مربوط به ژنوم تمرکز دارد و در چند سال بعد دوره حساسی برای آینده آن پیش‌بینی می‌شود. بودجه این پروژه از 75 میلیون ین در سال اول، به 98 میلیون ین در سال 2001 افزایش یافته است.

حوزه‌ها و مشخصات تحقیقات هدف‌دار:
زمینه‌های اصلی تحقیقات “پروژه هزاره”، شامل آنالیز عمل و ساختار ژن‌های انسان و پروتئین‌ها، بیوانفورماتیک و غیره می‌باشد که در دانشگاه‌ها یا موسسات تحقیقاتی و تحت مدیریت وزارت‌های دولتی جداگانه اداره می‌شوند. به‌عنوان مثال، وزارتین بهداشت و کار و رفاه، مراکز ملی سرطان، عروق قلبی و عصب‌شناسی، روانپزشکی و غیره، تحقیقات پیرامون ژن‌های مربوط به امراضی مانند سرطان، فشار خون، دیابت، جنون و تنگی نفس (آسم) را هدایت می‌کنند. علاوه بر این، موسساتی تحقیقاتی زیر نظر وزارت اقتصاد و بازرگانی و وزارت صنایع، پژوهش در مورد “آنالیزهای cDNA” و “بیوانفورماتیک” را هدایت می‌کنند و وزارتخانه‌های آموزش، فرهنگ و ورزش و علوم و تکنولوژی بر روی پروژه‌هایی در زمینه “مهندسی بافت” کار می‌کنند.

پروژه هزاره با همکاری وزارتخانه‌های مختلف انجام شده و هدف مشخص آن، تجاری کردن نتایج پروژه به‌منظور توسعه داروهای جدید می‌باشد. یک پروژه ملی با این مشخصات برای ژاپن یک ابتکار کاملاً جدید می‌باشد و بر اساس طبیعت پروژه، نتایج تحقیقات توسط تولیدکنندگان دارویی و سایر شرکت‌های خصوصی استفاده می‌شود، علاوه بر اینکه راهکارهای بهبود بخشیدن به انتقال فناوری حاصل به بخش خصوصی نیز در دست بررسی است.

 

ب- وضعیت نیروی انسانی شاغل در صنایع بیوتکنولوژی ژاپن:
از زمان جنگ جهانی دوم، آموزش میکروبیولوژیست‌های صنعتی و مهندسین فراوری زیستی، با سرمایه‌گذاری دولت و صنایع خصوصی تقویت می‌شد که نتیجه آن ایجاد منبعی ثابت از پرسنل متخصص در این کشور است و به‌نظر می‌رسد ژاپن در این زمینه در جهان پیشتاز می‌باشد.
در ژاپن بیش از هر کشور صنعتی دیگر، آموزش پرسنل بخشی از مسئولیت‌های شرکت‌ها محسوب می‌شود. توانایی این کشور در تعدیل سریع نقایص در زمینه نیروی کار فوق‌العاده است و اصلی‌ترین دلیل آن، سرمایه‌گذاری شرکت‌های ژاپنی برای بازآموزی نیروی کار خود می‌باشد. شرکت‌های ژاپنی برای تامین نیروی انسانی موردنیاز روش‌های گوناگونی را به کار می‌برند. از جمله این روش‌ها عقد قراردادهای علمی با شرکت‌های خارجی (خصوصاً آمریکایی) است که طی این پروژه‌های مشترک، طرف ژاپنی آموزش‌ها و تجارب لازم را کسب می‌نماید.
ج- ارتباطات بین دانشگاه و صنعت در ژاپن:
در حیطه تحقیقات کاربردی از قبیل فر‌آوری‌زیستی و میکروبیولوژی، ارتباط بین دانشگاه و صنایع ژاپنی و انتقال اطلاعات از دانشگاه‌ها به صنایع به‌طور کلی بسیار خوب است، ولی در حیطه تحقیقات پایه‌ای، از انتقال اطلاعات دانشگاه به صنایع جلوگیری می‌شود. این تفاوت بدان خاطر است که تقریباً تمام تحقیقات دانشگاهی ژاپن در مورد تکنیک دی‌ان‌آی نوترکیب و آنتی‌بادی‌های منوکلونال در بخش‌های علوم پایه صورت می‌پذیرد و این بخش‌ها تمایل به عدم وابستگی و جلوگیری از نفوذ صنایع در خود دارند.
د- صنایع خصوصی بیوتکنولوژی در ژاپن:
اگر چه اهمیت سرمایه‌گذاری دولت ژاپن در زمینه تحقیقات کاربردی بیوتکنولوژی قابل‌انکار نیست، ولی از آن مهم‌تر، موفقیت دولت ژاپن در تشویق صنایع خصوصی برای ورود و الزام درازمدت به انجام امور بیوتکنولوژیک می‌باشد. استحکام و جدیت سیاست‌های دولت ژاپن در زمینه بیوتکنولوژی را‍ از موارد ذیل می‌توان تشخیص داد:
1- تاکید بر سازماندهی افقی همکاری با بخش خصوصی
2- سرمایه‌گذاری درازمدت در زمینه تکنولوژی‌های پیشرفته، ضروری و استراتژیک
این سیاستی است که در ژاپن به “سیاست ذرت” معروف می‌باشد.
شرکت‌های ژاپنی تا قبل از سال 1980 بر روی بیوتکنولوژی سرمایه‌گذاری نکردند. در آن زمان به‌دنبال تبلیغاتی که در مورد کاربردهای بالقوه بیوتکنولوژی در صنایع دارویی منتشر گردید و پس از مشخص شدن نقش احتمالی اینترفرون و آنتی‌بادی‌های منوکلونال در درمان سرطان و تولید مقادیر غیرمحدود این مواد توسط روش‌های بیوتکنولوژی نوین، بیش از 150 شرکت ژاپنی به سرعت سیستم‌های تحقیق و توسعه خود را مجددا سازماندهی کردند. این موسسات تحقیقاتی، خود را به وسائل جدید مجهز نموده و کارمندان جدیدی را برای ارزیابی کاربردهای بیوتکنولوژی استخدام کردند.
شرکت‌های دارویی که نفوذ آنها در بازار بین‌المللی تا قبل از آن سال‌ها کم بود، به‌سرعت به‌صورت رقیبی برای ایالات متحده در بازارهای تجارت دارو درآمدند؛ به‌طوریکه ژاپن از لحاظ میزان فروش در مقام دوم بعد از آمریکا قرار گرفت. علاوه بر شرکت‌های دارویی، شرکت‌های دیگر ژاپنی که در زمینه‌های شیمی، منسوجات و کاغذسازی کار می‌کردند نیز تجربیات خود در مورد فناوری زیستی در تولیدات دارویی را به‌کار گرفتند.

رویکرد تولیدکنندگان دارو به تحقیقات بیوتکنولوژی
در سال‌های اخیر، تولیدکننده‌های دارویی به‌طور فعال در زمینه تحقیقات و توسعه حوزه‌های کاربردی بیوتکنولوژی در داخل و خارج کشور وارد عمل شده و درضمن تحقیقات مشترکی را با دانشگاه‌ها پایه‌ریزی نموده‌اند. علاوه بر این بیش از ده سازمان تحقیقاتی جدید تواماً توسط دولت و تولیدکنندگان دارویی تأسیس شده‌اند.

در سال 1999 بازار داخلی برای محصولات مربوط به‌بیوتکنولوژی تقریباً 2،1 تریلیون ین بود. از کل این رقم، بازار داروهای بیوتکنولوژی بر مبنای بیولوژی مولکولی 450 بیلیون ین بود.

با کمک مرکز “توسعه تحقیقات ژنوم آینده” و ورود آن به عرصه انجمن پزشکی، سازندگان دارویی ژاپن پروژه ژنومی را به نام Pharma SNP Consortium از سپتامبر 2000 شروع کرده‌اند. پروژه به آنالیز حدود 180 داروی سنتتیکی و پلی‌مورفیسم‌های ژنتیکی مربوط به متابولیسم پرداخته و نتایج آن داخل یک بانک اطلاعاتی تا سه سال بعد سازماندهی می‌شود.
تحقیقات در حوزه بیوتکنولوژی در ژاپن به‌سرعت در حال تقویت شدن است. در نهایت، منافع این تحقیقات باید به ملت برگردد؛ کاری که بخش صنعتی عهده‌دار آن است. علیرغم ضعف‌های سرمایه‌گذاری در بخش بهداشت، صنعت دارویی تمام تلاش‌های خود را برای رسیدن به این هدف انجام می‌دهد.

رشد فزاینده شرکت‌های بیوتکنولوژی در ژاپن و زمینه‌های نوظهور
با پیش‌بینی رشد سریع شرکت‌های بیوتکنولوژی، قطعاً زمینه‌های بسیاری برای بازار داخلی 10 تریلیون ینی در سال 2010 بوجود خواهد آمد. بسیاری از شرکت‌هایی که به تجارت بیوتکنولوژی روی آورده‌اند، در انتظار زمینه‌های جدید پزشکی به‌خصوص زمینه‌هایی نظیر باززایی اندام‌ها (Regenerative medicine) هستند که انتظار می‌رود در 10 سال آینده رشد نمایی داشته باشند.

بسیاری از شرکت‌ها نیز به دنبال بازار داخلی بیوتکنولوژی هستند. این رقم در سال 2010 به 10 تریلیون ین خواهد رسید که 67 برابر رقم سال 2001 می‌باشد. علم باززایی اندام، بیماری را به واسطه رشددادن بافت‌ها و اندام‌ها در بدن، درمان خواهد کرد و بنابراین تا حد زیادی مشکل پس‌زدن که به همراه پیوند اعضاء رخ می‌دهد را برطرف می‌سازد و 112 درصد فعالیت شرکت‌ها در تجارت پزشکی نوین را در اختیار گرفته است.
علوم دیگری نیز به تبع علم باززایی اندام بوجود خواهند آمد که از جمله این زمینه‌ها می‌توان به داروهای مهندسی‌شده‌ای که در بدن از پروتیین‌ها به‌عنوان دارو و آزمایش‌تشخیص ژنتیکی استفاده می‌کنند اشاره نمود. شرکت‌ها هم‌اکنون تلاش‌های گسترده و رو به رشدی را برای توسعه تکنولوژی در این زمینه انجام می‌دهند. به‌عنوان مثال شرکت تاکارا شوزو (Takara Shuzo) قصد دارد یک آزمایش کلینیکی کوچک را در کره جنوبی تأسیس نماید که در آن از روش درمان جدید برای احیای رگ‌های خونی پا استفاده می‌شود. این شرکت قصد دارد پس از تجاری‌سازی روش، آزمایش دیگری را در مقیاس وسیع‌تر شروع نماید. مرکز تجاری میتسویی (Mitsui) و این شرکت، سرمایه‌گذاری تحقیقاتی خود را با هدف ارتقای فناوری‌های جدید تشخیص و آزمایشات ژنتیکی از 400 میلیون ین در سال 2000 به 2 میلیارد ین در سال 2002 افزایش داده‌اند.
شرکت کیووا هاکو کوگیو (Kyowa Hakko Kogyo) نیز قصد دارد برای حضوری موفق‌تر در عرصه تجارت داروهای مهندسی‌شده، کارکنان خود را تا سال 2005 به حدود 60 نفر برساند. موسسه صنایع شیمیایی تاکدا (Takeda)، نیز برای بررسی پتانسیل ورود تکنولوژی‌های جدید پزشکی در بازار سنتی دارو، مطالعه‌ای را بر روی گسترش تجاری کردن این داروهای مهندسی‌شده آغاز کرده است.

سایر تولیدکنندگان عمده دارو نیز فعالیت خود را بر توسعه داروهای مبتنی بر ژنوم انسان متمرکز کرده‌اند. شرکت دارویی دایی‌چی ((Daiichi قصد دارد تا سپتامبر 2005، هجده بیلیون ین جهت توسعه داروهای ژنتیکی سرمایه‌گذاری کند.
در یک بررسی‌ که توسط Nikkei Business Daily بر روی 411 شرکت ژاپنی فعال در زمینه‌های داروسازی، غذا، موادشیمیایی و تکنولوژی اطلاعات انجام شد، در مجموع 598 درصد از شرکت‌های موردبررسی اظهار داشتند که قصد دارند ظرف 5 سال آینده میزان سرمایه‌گذاری خود را در تحقیق و توسعه افزایش دهند. در این بررسی، شرکت‌هایی از قبیل شرکت‌های نوپا (start-up)، شرکت‌‌های فعال در عرصه تجارت داروهای خارجی و شرکت‌های مرتبط با تجهیزات بیوتکنولوژی وجود داشتند.
مسائل اقتصادی، بر صنایع دارویی تأثیرگذار است

طی دهه 1990، ژاپن تحول اقتصادی عظیمی را تجربه کرد که سقوط قیمت زمین و سهام را به‌دنبال داشت. پس از آن تاکنون 10 سال است که اقتصاد این کشور رشد ثابتی را تجربه کرده است. در این راستا منابع تأمین مالی موردنیاز خود را جهت تأمین امنیت اجتماعی کشور یافته است. در این میان، جمعیت پیر در ژاپن با رشدی که در جهان بی‌نظیر است روبه افزایش است. در سال 2000، شهروندان دارای 65 سال یا بیشتر، 173 درصد کل جمعیت کشور را تشکیل می‌دادند. در زمانی معادل پنج سال، نسبت جمعیت شهروندان قدیمی در ژاپن، به بالاترین حد خود در جهان خواهد رسید. تحت این شرایط، ژاپن از سال 2001 تلاش وسیعی را در مورد بازسازی ساختار کل سیستم امنیت اجتماعی شروع کرده است. بازسازی و حفظ سلامتی، که تقریباً به صنعت دارویی بستگی دارد نیز مورد بررسی است که از اهداف سال 2002 می‌باشد. در اینجا بحث قیمت‌گذاری دارو نیز در کنار موضوع سیستم حفظ سلامتی افراد پیر مورد بررسی قرار می‌گیرد.

و- حمایت از نوآوری، نیازمند ساختار اقتصادی سالم:
پیشرفت‌های تکنولوژی (در تحقیقات ژنوم، پزشکی، داروهای ضد سرطان و غیره) فرصت‌های زیادی خلق کرده است. اما هنوز اقتصاد ژاپن بخوبی از این موفقیت نتوانسته است استفاده کافی را ببرد. هرچند کاهش سرعت رشد اقتصادی آمریکا و ناامن بودن زمینه‌های اقتصادی آمریکا و نیز رشد کند اروپا، این مشکل را در ژاپن افزایش داده است، لیکن موانع اقتصادی دیگر و مسن بودن جمعیت نیز بر این معضل افزوده است.
هرچند توان رقابتی شرکت‌های تولید داروی ژاپن با شرکت‌های آمریکایی و اروپایی قابل مقایسه می‌باشد اما در مقام قیاس تاکنون 95 درصد محصولات بریتانیایی، جهانی شده‌اند و این درحالی است که 80 درصد محصولات ژاپنی جهانی نیستند. دلیل این امر چیست؟
در راستای پاسخگویی به این سؤال باید توجه نمود که محیط قانونی ژاپن بسیار خشک و سخت‌گیر است.PhRMA (انجمن تولید کنندگان و محققین دارویی آمریکا) به ژاپن توصیه می‌کند که در ساختار قانونی خود تجدیدنظر کند و سازوکار قیمت‌گذاری برمبنای بازار را مستقر نماید.

شرکت‌های دارویی در ژاپن بسیار بیشتر از شرکت‌های دارویی در آمریکا یا اروپا هستند ولی همگی کوچکتر و فاقد بخش تحقیق و توسعه (R& D) در حد و اندازه لازم می‌باشند. ریسک سرمایه‌گذاری برای تحقیقات در این صنعت بالا می‌باشد. اگر قیمت محصول نهایی همانند ژاپن کنترل‌شده باشد، سرمایه‌گذار نمی‌تواند مطمئن باشد که از عهده این ریسک برآید. کشورهایی مانند ایتالیا و سوئد که بسیار قانونمند هستند و قیمت‌های کنترل شده‌ای دارند نیز از رقابت باز مانده‌اند.
فعالیت‌های تحقیق و توسعه (R&D) صنایع دارویی در کشورهایی نظیر آمریکا، انگلیس، سوئیس و آلمان که سیستم‌های آزاد یا نسبتاً آزاد تجاری دارند، بازدهی بیشتری داشته است. درحالیکه کمترین بازدهی تحقیق و توسعه (R&D) در کشورهایی نظیر فرانسه، سوئد و ایتالیا که دارای تجارت بسیار قانونمند هستند، اتفاق می‌افتد.

اقتصاد ژاپن همچنین با مشکلاتی همچون رشد منفی درآمد ناخالص داخلی (GDP)، مشکلات مالی عمومی، مشکلات سرمایه‌گذاری (Capital investment)، وام‌های غیرقابل اجرای نامطمئن و تغییر ساختار ترازنامه مواجه است. همچنین برای اینکه ژاپن بتواند یک فرهنگ خلاق را برای دستیابی به موفقیت اقتصادی و تجاری، ایجاد کند، بایستی محیط بسیار قانونمند خود را تغییر دهد.

برای رشد اقتصادی، سرمایه خصوصی و سرمایه ریسک‌پذیر لازم است. ژاپن باید به نوآوری دست بزند، اما در شرایط فعلی گاهی نوآوری به‌دلیل سیستم قیمت‌گذاری موجود، زیان‌آور خواهد بود. سیستم قیمت‌گذاری در ژاپن، به‌خصوص برای محصولات جدید که دارای ارزش درمانی بالایی می‌باشند، نتایج نامطلوبی دارد. شیوه قیمت‌گذاری که بصورت مقایسه‌ای برای یک محصول جدید اعمال می‌شود، در نهایت می‌تواند به عدم تشخیص نوین بودن محصول منجر شود. حاصل قوانین نامطلوب در قیمت‌گذاری این بوده که میزان سرمایه‌گذاری روند منفی داشته باشد.

پیشنهادهای PhRMA برای رشد صنایع نوین دارویی به این صورت می‌باشند: حذف اختلالات در سیستم، حمایت از سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه داروهای جدید و بدیع، تقویت رقابت بین‌المللی و تقویت ظرفیت تحقیق و توسعه در بخش صنعت داروسازی در ژاپن.

PhRMA امیدوار است که با پیشنهاد اصلاحات، تغییرات ساختاری ایجاد گردد، بطوریکه در بخش بیوپزشکی جهت دسترسی و دستیابی بیماران حمایت‌های قابل توجهی صورت گیرد.

ه- رقابت ژاپن با آمریکا:
آمریکا رهبر و پیشتاز بیوتکنولوژی در جهان است. این واقعیتی است که در اکثر گزارشات علمی به چشم می‌خورد. اما ژاپن از رقبای سرسخت آمریکا در بیوتکنولوژی می‌باشد و سعی می‌کند در زمینه‌های مختلف گوی سبقت را از آمریکا برباید.
طبق گزارش وزارت دفاع آمریکا، در سال 1990 ایالات متحده در 12 تکنولوژی کلیدی (Key technology) غیرهسته‌ای نسبت به ژاپن برتری داشته است. اما در 8 تکنولوژی کلیدی دیگر، ژاپن همسان یا برتر از آمریکا بوده است، که بیوتکنولوژی نیز یکی از آنها می‌باشد.
تفاوت آمریکا و ژاپن در زمینه بیوتکنولوژی
آمریکایی‌ها به تحقیقات پایه در بیوتکنولوژی بسیار اهمیت داده‌اند. اما ژاپنی‌ها نه تنها برنامه دولتی مشخص و توان دانشگاهی مناسبی در جهت انجام این نوع تحقیقات نداشته‌اند، بلکه دولت ژاپن جهت‌گیری خود را بیشتر به سمت تحقیقات کاربردی معطوف داشته است.
یکی از مشکلات ژاپن، کمبود نیروی محقق در زمینه تحقیقات علوم پایه زیستی می‌باشد. یکی از دلایل مهم این پدیده، کمبود برنامه دانشگاه‌ها در زمینه تحقیقات علوم پایه است. علت اصلی گرایش اندک دانشگاه‌های ژاپنی به تحقیقات پایه، احتمالاً عدم وجود برنامه منسجم دولتی در حمایت از این نوع تحقیقات و گرایش بیشتر دولت به تحقیقات کاربردی است. البته شرکت‌های ژاپنی با استفاده از برنامه اعزام نیروی انسانی به خارج از کشور (جهت آموزش) و استخدام محققین خارجی سعی در رفع این نقیصه داشته‌اند. شرکت‌های آمریکایی نیز در برابر این برنامه ژاپنی‌ها با آگاهی برخورد می‌نمایند و سعی می‌کنند تا از انتقال دانش تحقیقات پایه به آنها ممانعت به عمل آورند.
علاوه بر سرمایه‌گذاری ژاپنی‌ها در تحقیقات کاربردی، سابقه طولانی این کشور در تکنولوژی تخمیر و مهندسی فراوری زیستی که یکی از تکنیک‌های مهم در بیوتکنولوژی می‌باشد، به موفقیت‌های این کشور در زمینه کاربردهای بیوتکنولوژی کمک کرده است. در مقابل آمریکا در زمینه مهندسی فراوری زیستی، تحقیقات اندک و محققین معدودی دارد که این اختلاف نیز به تفوق ژاپنی‌ها در عرصه تجارت بیوتکنولوژی کمک می‌کند.
از دیگر عوامل برتری ژاپنی‌ها در رقابت با آمریکا، وجود برنامه‌های همکاری منسجم میان دولت، صنایع و دانشگاه‌هاست و این در حالی است که در آمریکا، برنامه دولتی مشخصی برای ایجاد چنین هماهنگی وجود نداشته است.
به هر حال توفیق ژاپن در صنایع ماشین‌سازی و الکترونیک، این احساس را در جامعه بیوتکنولوژی آمریکا القا کرده است که ژاپن در مهندسی ژنتیک نیز آمریکا را پشت سر خواهد گذاشت.

 

 

 دانلود پروژه مقاله تنوع ویژگی ها ونحوه ساختن ظروف سفالی در word دارای 12 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله تنوع ویژگی ها ونحوه ساختن ظروف سفالی در word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود پروژه مقاله تنوع ویژگی ها ونحوه ساختن ظروف سفالی در word ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن دانلود پروژه مقاله تنوع ویژگی ها ونحوه ساختن ظروف سفالی در word :

تنوع ویژگی ها ونحوه ساختن ظروف سفالی

سفالگری یکی از خلاقیت های ماندگار انسان از گذشته های دور است که با زندگی روزمره مردم بیشتر سروکار داشته و اساساً هنری کاربردی است. مواد ومصالح آن از در دسترس ترین و ارزان ترین مواد طبیعی یعنی خاک بدست می آید.
هزاران سال پیش در دوران های اولیه تمدن بشری، زمانی که انسان توانست از ابزارهای سنگی استفاده کند ودر پی احساس ضرورت برای نگهداری و حمل غذا با فن سبدبافی آشنایی یابد، احتمالاً با اندود کردن بدنه خارجی سبدها و قرار گرفتن آنها در کنار آتش به طور اتفاقی به شناخت ظروف گلی و مزایای آن دست یافت. دسترسی به چنین وسیله ای، تحولی

 

چشمگیر در امر جمع آوری و نگهداری غذا پدید آورد. انسان در نقاط مختلف جهان با اختلاف زمانی چشمگیر، به این مرحله از خلاقیت قدم گذارد. مسیر تکاملی فنون ساخت سرامیک از روش های ابتدایی فرم دهی با دست و سپس فتیله ای و ورقه های گلی شروع و به تدریج به کشف و اختراع چرخ سفالگری انجامید. ساخت چرخ سفالگری به جهت تولید انبوه ظروف سفالی و ساخت اشیاء ظریف تر و سبک تر در صنعت سفالگری تأثیر گذاشت.
امّا به تدریج و با تغییر روش زندگی درجوامع مختلف و تغییر نیازها و پیدا شدن موادی با کیفیت بهتر و تنوع بیشتر و ماشینی شدن تولید، سفالگری به عنوان یک

صنعت، رو به افول گذاشت که این امر باعث توجه بیشتر سازندگان به کیفیت هنری ساخته ها، احساسات فردی و خلاقیت در ساخت اشیاء سفالی شد تا علیرغم اهمیّت اقتصادی، ارزش هنری و فرهنگی این صنعت موجب تداوم و ماندگاری آن باشد.

پیشینه سفالگری درایران:
طبق مطالعات انجام شده آغاز کشاورزی و یکجانشینی در

ایران به هزاره های ششم و هفتم پیش ازمیلاد برمی گردد.
تحقیقات باستان شناسی قدیمی ترین ظروف گلی حرارت دیده را به هشت هزار سال پ.م نسبت می دهد. این سفال ده هزار ساله را که نمونه آن در غاری واقع در مازندران نزدیک بهشهر به دست آمده است، می توان قدیمی ترین نمونه سفال دست ساز ابتدایی در ایران دانست. این سفال ضخیم، کم پخت، شکننده، خشن، بدون طرح ونقش و قهوه ای رنگ است و در آن مقدار زیادی علف خرد شده وکاه به عنوان ماده چسباننده به کار رفته است. این نوع ظروف سفالی جانشین ظروف سنگی صیقل یافته و نیز ساخته شده از چوب و پوست گردید. همچنین در کاوشهای حاشیه کویر در تپه سنگ چخماق شاهرود و در مراحل بعدی در لایه های عمیق تپه سیلک کاشان، تپه سراب نزدیک کرمانشاه، تپه گیان نهاوند و تپه حاجی فیروز در آذربایجان غربی نیز سفال دوران غار دیده شده است که غارنشینان در مراحل اولیه ی استقرار در دهکده های اولیه آنها را به این مکان ها آورده اند.
پس از این تجربه های نخستین پخت، در روستاهای دوره نوسنگی، سفالگران به تدریج اجاق پخت سفال را به بیرون از خانه و فضای باز منتقل کردند. این اجاق ها چاله های چهارگوشی بودندکه ظروف داخل آنها چیده شده و روی آن را با گرده ها

ی تاپاله و هیزم می پوشاندند و آتش می زدند. در نتیجه ظروف بدست آمده به این شیوه دارای پخت ناهمگون و ضایعات فراوان بود؛ با این وجود این ظروف را با نقوش ساده هندسی و دوغاب غلیظ گل می آراستند.
به تدریج ساختمان کوره ها بهبود پیدا کرده و اتاق پ

خت را از چاله آتش جدا کردند. بازهم با گذشت زمان و کامل تر شدن کوره ها، کوره هایی به صورت دو طبقه با مخزن سوخت مجزا و درجهت باد موافق که دارای سکوهای مشبک برای قرار دادن سفال ها بود به وجود آمدند که دارای منافذی برای خروج دود و جریان هوا بود. سقف گنبدی این کوره ها را پس از هر بار پخت خراب کرده و سفالینه ها را از آن خارج می کردند.
در اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد با استفاده از کوره های قابل کنترل توانسته بودند که سفال خاکستری-سیاه تولید کنند. این سفال تحت شرایط احیا و محیط دودزا تولید می شد و دارای دوام و استحکام بیشتری نسبت به سفال های رنگین گذشته بود.
به طور کلی پیشرفت سفالگری از ابتدا با کسب تجربه در ساخت کوره ها و کنترل و مهار آتش، ایجاد دمای پایدار و دستیابی به خاک رس مناسب صورت پذیرفت.
یکی از مهمترین کاربردهای سفال در ایران ساخت کاشی بوده است. کاشی عبارت است از خشت های نازک سفالی که پس از خام پخت شدن لعاب داده شده و مجدداً پخته می شود. اولین تزئینات کاشی لعابی در ابتدا به صورت آجرهایی با لعاب فیروزه ای که در میان ردیف های آجری کار می شد، به تزئین ساختمان راه یافت.
آثار بدست آمده از تمدن ایلامی سابقه ی طولانی استفاده از لعاب و آجرهای لعابدار در ایران و آشنایی ایشان با این شیوه ی تزئین را از آن زمان نشان می دهد.
در دوره هخامنشی آجرهای لعاب دار رنگین سبز، زرد و قهوه ای در آرایش کاخ ها مورد استفاده قرار می گرفت و در زمان حکومت ساسانیان کاربرد آن به صورت آجرهای لعاب دار و موزائیک ادامه یافت. دوره ساسانی زمان تجدید حیات صنعت سفالگری

پس از دوره هخامنشی و پایه و اساس دوره درخشان هنرهای اسلامی از جمله سفالگری و لعاب سازی است، در کاشی های این دوره نقش هایی از حیوانات اسطوره ای از جمله طاووس و همچنین برگ نخل و نقوش تکراری و قرینه به تصویر کشیده شده است.
بعد از اسلام کاربرد کاشی بیش از قبل ادامه یافت. در او

ایل سفالینه های لعاب دار و بدون لعاب قالب خورده و نقش افزوده دوره ساسانی مورد اعتنا قرار گرفت و سپس از تلفیق هنر دوره های قبل و همچنین تأثیرپذیری از هنر چین، یونان و عراق هنر اسلامی در تمام زمینه ها از جمله سفالگری شکل گرفت. در این دوره ساخت لعاب زرین فام و مینایی جلوه ای درخشان و متعالی یافت. بهبود کیفیت ساخته ها و تنوع و زیبایی لعاب ها در این زمان به دلیل توجه به کیمیاگری و شکوفایی علمی و هنری و همچنین آشنایی با فرهنگ های دیگر از جمله یونانی و عربی صورت پذیرفت.
رنگ هایی که بیشتر در این زمان در کاشی های ایرانی به کار رفته اند لاجوردی، فیروزه ای، سبز، زرد و ارغوانی است. کاشیکاری درجهت تزئین فضاهای معماری و متناسب با سطوحی که مورد استفاده قرار می گیرد به شیوه های مختلف کار شده است، که از مهمترین آنها کاشی بنایی، کاشی مینایی، هفت رنگ، کاشی زرین فام، کاشی معرق، لعاب پران و کاشی یک رنگ را می توان نام برد.

خصوصیات خاک سفالگری
در ابتدا انسان به طور اتفاقی از خاک رس برای ساخت سفال استفاده کرد که احتمالاً این امر به دلیل وفور و سهولت دسترسی بدان بوده است ولی بعدها تجربه به وی آموخت که بهترین خاک برای سفالگری همین است.
خاک رس ماده اولیه سفال و قسمتی از پوسته جامد زمین است که بر اثر عمل تخریبی و متلاشی شدن صخره ها تشکیل و روی هم انباشته شده است. خاک رس همواره در طبیعت موجود بوده و بیش از مصرف آن در دسترس است.
طی دورانی طولانی، باران ها، یخبندان ها، طغیان رودخانه ها و سایر عوامل طبیعی موجب نرم و پودر شدن سنگ ها شدند و ذرات سیلیسی و آلومینی با سایر مواد آلی در روی کره زمین ترکیب شدند، خاک رس نتیجه این فرسایش است.

فرمول شیمیایی خاک رس در حالت پخته: 2H2o ، 2Sio2 ، Al2o3
این فرمول کلّی بسیاری از اکسیدهای فلزی و مواد آلی موجود در خاک رس را در بر نمی گیرد، تنوع محلی و اندازه های مختلف این مواد اضافی علّت وجود خاک های متفاوت در کره زمین است. یافتن خاک مناسب با خصوصیات مورد نظر برای ساخت از مهمترین مراحل کار است که سفالگر برحسب تجربه آن را به دست می آورد.

خاک ها از نظر محل تشکیل به دو گروه تقسیم می شوند:
خاک های نخستین یا خاک های اولیه خاک هایی هستند که در محل اولیه تشکیل پس از تجزیه، در کنار سنگ های مادر رسوب نموده و جابجا نشده اند و خاک های ثانویه یا خاک های رسوبی آنهایی هستند که پس از تجزیه توسط آب، باد یا یخچالهای طبیعی از محل اولیه خود انتقال پیدا کرده اند. این خاک ها بیشتر از خاک نوع اول یافت می شوند چون جابجایی حاصل از تخریب در طبیعت بسیار طبیعی است و زیاد انجام می شود. غلتیده شدن ذرات سنگ ها و حرکت آنها باعث خرد شدن و ترکیب آنها با موادی که از آن عبور می کنند می شود. از لحاظ ترکیب، این خاک ها انواع مختلفی دارند. بعضی از آنها دارای مقدار زیادی آهن می باشند که رنگ این خاک ها معمولاً پس از پخت از قرمز تا سیاه متغییر است. وجود اکسیدهای فلزی از جمله آهن در گل به عنوان فلاکس (کمک ذوب) نیز عمل می کند که در نتیجه باعث پایین آمدن دمای پخت می شود.
از انواع خاک های اولیه (یاخاک سفید)، کائولن یا خاک چینی را می توان نام برد که بیشتر در ساخت لعاب ها، سرامیک های صنعتی و ظروف چینی استفاده می شود.
خصوصیات خاک های اولیه عبارتست از دانه های درشت، دیر گدازی، خاصیت شکل پذیری کم و رنگ سفید بعد از پخت، در حالی که خاک های ثانویه که دارای ناخالصی های فراوان و نرمی بیشتری هستند، زود گدازتر و شکل پذیرتر بوده و پس از پخت رنگ تیره تری دارند. بال کلی (Ball clay) ، بنتونیت و خاک رس سفالگری از خاک های ثانویه محسوب می شوند.
می توان با انواع خاک هایی که از زمین برداشت می شود کار کرد امّا این خاک ها اکثراً خصوصیات مطلوب از قبیل رنگ، شکل پذیری و استحکام کافی پس از پخت را ندارند. همچنین ناخالصی های موجود در بعضی از خاک ها مانند آهک و گچ موجب

شوره زدن و یا به وجودآمدن تاول هایی در سطح کار می شود. امّا زمان انتخاب یک نوع خاک برای کار بجز ترکیبات شیمیایی آن باید سه کیفیت مهم را در نظر گرفت: خاصیت شکل پذیری، انقباض و تخلخل آن .
انتخاب مواد برای ساخت یک جسم رسی بستگی به این دارد که مورد استفاده آن در چه کاری است؟ آیا برای چرخکاری، قالب ریزی، مجسمه سازی ی

ا کار کردن با دست است؟ ویا چه نوع رنگ و بافتی مورد نظر است؟
مثلاً خاک های رس با ذرات درشت برای مدل سازی و مجسمه سازی به کار برده می شوند در حالی که خاک هایی با ذرات ریزتر که قدرت ایستایی کمتری دارند برای کار بر روی چرخ مناسب تر هستند.

هر قدر دانه های خاک رس ریزتر باشند حجم آبی که این دانه ها را از هم جدا می کند بیشتر است که این امر باعث شکل پذیری بیشتر در حین کار و درصد انق

باض بیشتر گل پس از خشک شدن و پخت می گردد. گاهی مواد پر کننده مانند شاموت یا گراگ (گلی که یک بار پخته شده و سپس خرد و آسیاب می شود)، سیلیس، لویی، پشم شیشه، کاه، موی بز، ماسه های ریز و; برای کنترل خشک شدن، جلوگیری از انقباض زیاد، تغییر شکل یافتن و کج شدن به گل اضافه می شود.
افزودن مواد آلی باعث کاهش انقباض گل و افزایش تخلخل آن می شود که در نتیجه باعث سبک تر شدن بدنه پس از پخت می شود. معمولاً این مواد به نسبت 2به1 یعنی دو قسمت گل و یک قسمت شاموت اضافه می شود.

 

آماده کردن گل:
گل را از یک نوع و یا مخلوط کردن چند نوع خاک و بر حسب نیاز افزودن مواد دیگری که قبلاً شرح داده شد به دست می آورند. معمولاً لازم است خاک قبل از استفاده تصفیه و آسیاب شود. برای حذف کردن ناخالصی ها و دانه های درشت سنگ و ماسه از گل، از روش ته نشینی استفاده می کنند. به این صورت که گل را به صورت دوغابی درآورده و دوغاب حاصله را پس از جدا کردن دانه های سنگین تر که باقی می مانند، در ظرفی دیگر ته نشین کرده و پس از خالی کردن آب اضافه آن را مورد استفاده قرار می دهند.
گل آماده شده را بهتر است مدتی به حال خود گذاشت(در محیطی در بسته). این کار باعث می‌شود رطوبت به طور کامل جذب دانه‌های آن شده و چسبندگی بهتری پیدا کند(خاصیت پلاستیسیته). با اضافه کردن کمی سرکه می‌توان سرعت رشد باکتری های موجود در گل را که موجب بالا رفتن چسبندگی و خاصیت پلاستیکی آن می‌شود بیشتر کرد، این کار را در اصطلاح تخمیر گل می‌گویند.
گل را قبل از استفاده باید ورز داد، اگر این کار انجام نشود بعضی قسمت های آن سفت تر شده و حباب های هوای باقی مانده در درون آن باعث ایجاد اشکال در مراحل بعدی می شود، گل آماده شده باید کاملاً یکنواخت و بدون حباب باشد.
درحین ورز دادن رطوبت گل را نیز می توان تنظیم کرد. برای

این منظورگل را روی صفحه سیمانی یا گچی ورز می‌دهیم، این کار باعث می‌شود رطوبت اضافی گل گرفته شود یا با خیس کردن دست در حین ورز دادن می‌توان آن را نرم‌تر کرد.
هر قدر گل نرم تر باشد درصد آب آن بیشتر است. وقتی قطعه ای خشک و سپس پخته می شود، از حجم اولیه خود کوچک تر می شود که در بعضی از کاره

ا مانند نقش برجسته ها این کاهش حجم را باید مد نظر قرار داد.

روش های ساخت :
کار با گل رس، هر ساختاری که داشته باشد، آسان است به شرطی که ماهیّت آن را بدانیم و رابطه ای درست بین خواص فیزیکی گل و شیء ساخته شده برقرار کنیم. در وهله اول کاری که می خواهیم انجام دهیم باید هدفمند، دارای توازن و هماهنگ با کاربرد آن باشد.
امّا روش های ساخت بنا به نیاز و در جهت بهتر اجرا شدن توسط هر فرد متفاوت است، گاهی سفالگر بر حسب نیاز از یک یا چند شیوه در ساخت حجم مورد نظر استفاده می کند.
روش های معمول که بیشتر مورداستفاده قرار می گیرند به شرح زیر است:
• روش انگشتی
روشی که فقط از دست برای شکل دادن به گل استفاده می شود. این روش یکی از ابتدایی ترین روش های ساخت به شمار می رود ، با این شیوه معم

ولاً ظروف کوچک و با سطح نا منظم را می توان ساخت.
• روش فتیله ای
از این روش برای ساخت اشیاء نامتقارن و غیر هندس

ی، همچنین برای ساخت تنورها و خمره های بزرگ استفاده می شود.
گل را به اندازه دلخواه برداشته روی سطح صاف به جلو و عقب می غلتانیم تا به شکل لوله ای در آید سعی کنید قطر لوله در تمام طول آن یکنواخت باشد این لوله ها را با فشار دست و خراش دادن سطح آنها به هم می چسبانیم و حجم مورد نظر را به وجود می آوریم .
• روش صفحه ای
در این روش گل را با استفاده از وردنه به صورت لایه ای به ضخامت mm8 تاcm1 درآورده سپس براساس الگوی از قبل تهیه شده قطعات را بریده و به هم می چسبانیم.
کاشی و موزاییک های نقش دار، رومیزی، لوحه های نقش برجسته دیواری و همچنین ظروف و اشکال با فرم هندسی با این روش ساخته می شوند.
• ساخت با چرخ

کار بر روی چرخ با هدف ساخت اشیاء مدور با ضخامت یکنوا

خت و ساخت با سرعت بالا و تعداد زیاد انجام می گیرد.
مراحل کار به ترتیب عبارتند از: در مرکز قرار دادن، هوا گیری، ساخت استوانه، بالا کشیدن، شکل دادن، تراش دادن یا پرداخت کردن.
• روش قالبی
در این روش از قالب های گچی یا چوبی و یا ظروف و اشیاء مختلف برای قالب و به منظور شکل دادن به گل استفاده می شود. در این روش از گل به صورت دوغابی و یا خمیری استفاده می شود.

خشک کردن:
مهمترین مرحله کار خشک کردن آن است زیرا اگر این کار به ص

ورت یکنواخت وبه آرامی صورت نگیرد باعث ترک خوردن و تاب برداشتن می‌شود. در این مرحله گل مقدار زیادی از آب خود را از دست می‌دهد و منقبض می‌شود. انقباض گل در حین خشک شدن به غیر از مقدار آبی که به آن اضافه شده، به دانه بندی خود گل نیز بستگی دارد که هر چه ریزتر باشد گل نرم تر و چسبندگی آن بیشتر بوده و در نتیجه درصد انقباض نیز بیشتر خواهد بود.
در مراحل اولیه کلیه سطح کار را باید بوسیله نایلون پوشاند تا

خشک شدن به آرامی انجام گیرد زیرا سریع خشک شدن قطعات بخصوص قطعات بزرگ موجب ترک خوردگی و تاب برداشتن آنها می‌شود.
در سطح‌هایی که از نظر ضخامت یکنواخت نیستند باید قسمت های نازک را بپوشانیم تا سرعت خشک شدن در تمام سطح کار هم زمان صورت گیرد.

پرداخت کردن:
این کار برای برطرف کردن هر گونه زواید و ناهمواری و ناهمگونی است که مهارت و دقّت سفالگر در این مرحله موجب تولید مطلوب می گردد.
از بین بردن ترک ها، اصلاح شکل ظروف و گوشه ها، نازک، سبک ویکنواخت کردن شئ قبل از پخت ازاهداف پرداخت کردن است.

پخت:
پس ازاینکه کارها کاملاً خشک شد و حالت استخوانی پیدا کرد، آن را داخل کوره می‌چینیم. باید دقّت کرد که بین اشیاء فضای کافی برای هدایت هوا وجود داشته باشد و به بدنه کوره نچسبیده باشند. عمل پخت باید یکنواخت انجام گیرد و حرارت کوره به آرامی بالا برده شود تا قطعه فرصت خشک شدن کامل را پیدا کند، در غیر این صورت باعث شکستن آن می‌شود.
برای کنترل دقیق دما از حرارت سنج های مخصوص این کار که بر روی کوره نصب می گردد استفاده می شود، امّا به طور سنتی زمان پخت را از روی رنگ درون کوره نیز تعیین می کنند، مثلاً زمانی که رنگ نارنجی متمایل به قرمز تمام محیط کوره را گرفته باشد نشان دهنده دمایی حدود cْ900 است که دمای مناسب برای پخت اغلب سفال ها محسوب م

ی شود. دراین شرایط می توان کوره را خاموش کرد و مدتی(حدوداً یک روز) آن را به حال خود گذاشت تا به آرامی خنک شود.
اشیاء سفالین بدون لعاب معمولاَ در cْ850 و تقریباً به مدت 4 تا 6 ساعت پخته می‌شوند که این حرارت و مدت آن متغیر بوده و بستگی به نوع مواداولیه، ابعاد کوره و ضخامت بدنه‌های مورد نظر دارد، پخت اولیه اشیاء بدون لعاب را که در دمای کمتر از 900 درجه انجام می شود بیسکویت شدن می گویند.
هنگام پخت، واکنش های شیمیایی در بدنه‌های سفالی

رخ می دهد که شرایط اولیه گل را تغییر می دهد و باعث استحکام و مقاومت بیشتر در برابر مواد شیمیایی مختلف، ضربه و رطوبت به علّت نزدیک شدن ذرات به هم می‌شود. در مراحل اولیه و در 200 درجه آبی که به گل افزوده شده کاملاً خشک می شود. اکسید شدن از تغییراتی است که در مراحل بعدی طی فرآیند پخت و با رسیدن به حرارت 900 درجه انجام می گیرد. مواد کربنی معمولاً در تمام گل ها وجود دارد و پختن باعث سوختن این ماده یا اکسید شدن آن می گردد.
اکسید شدن مستلزم وجود اکسیژن کافی در فضای کوره برای سوخت کامل است که درصورتی که دریچه های کوره باز باشد و مشعل ها با شعله ای بیرنگ بسوزند این محیط بوجود می آید، امّا اگر دریچه های کوره بسته باشند مشعل ها شعله ای زرد داشته و داخل کوره پر از دود است که در اصطلاح، محیط احیا یا دودزا در اتمسفر کوره ایجاد می شود. کربن آزادی که به این وسیله در کوره به وجود می آید، اکسیژن را از فضای داخل کوره گرفته و در نتیجه اکسیدهای فلزی را به اکسیدهای با درجه اکسیداسیون پایین تر احیا می کند. به عنوان مثال، اکسید مس سیاه ‍‍ Cuoکه لعاب های سبز می دهد به اکسید مس قرمزCu2o احیا می شود، یا اکسیدآهن قرمز Fe2o3به اکسیدآهن Feo احیا می شود که رنگ سبز کم رنگی را می سازد. عمل احیا بر روی بدنه های بدون لعاب نیز اثر کرده و رس های زرد را به رنگ خاکستری و رس قرمز را به سیاه تبدیل می کند.
با این که پخت در شرایط اکسیداسیون کیفیّت بهتری به بدنه های بدون لعاب داده ونیز لعاب های روشن وشفاف ایجاد می کند امّا در شرایط احیا نیز رنگ ها و بافت ها جلوه خاصی پیدا می کنند که سفالگران از این شیوه نیز در جهت خلق آثار زیبا بهره می گیرند

.
برای پخت کارهای سفالی از انواع گوناگونی از کوره ها می توان استفاده کرد که بر حسب نوع سوخت مصرفی انواع کوره های برقی، کوره های گاز سوز، کوره های با سوخت چوب و با سوخت گازوئیل و مازوت وجود دارد.
کوره های برقی معمولاً به دلیل مصرف زیاد انرژی در ابعاد کوچک ساخته می شوند که این خود از معایب این کوره ها به شمار می رود. همچنین در این کوره ها به دلیل خنثی بودن اتمسفر کوره نمی توان شرایط احیا را ایجاد کرد. امّا سهولت کاربرد و دقّت بالای

تنظیم حرارت و نیز توزیع یکنواخت حرارت در درون اتاقک کوره های الکتریکی از مزایای این نوع کوره هاست.
کوره های گازی پرکاربردترین نوع کوره ها هستند که به دلیل آسان وارزان بودن سوخت آن و کارایی بالای این نوع کوره ها در ایجاد شرایط مختلف پخت بهتر از انواع دیگر است.

تزئین:
هرگونه فعّالیتی که برای آرایش ظروف سفالی قبل یا بعد از پخت انجام گیرد تزئین نامیده می شود.
برای تزئین روش های مختلفی وجود دارد، یکی از این روش ها رنگ آمیزی است. اگر رنگ از هر نوع و به صورت حساب شده به کار رود به زیبایی کار خواهد افزود.
خاک رس خود از نظر رنگ غنی می باشد. این رنگ ها کاملاً متنوع بوده و با نوع خاک و شدت پخت تغییر می کند که می توان از این خاصیت گل رس در تزئین آن بهره برد.
قدیمی ترین شکل تزئین به این شیوه، نقاشی با گِل های اُکسیدی به رنگ قهوه ای تیره و سیاه روی ظروف است. در این روش، از هزاره پنجم ق.م تا دوران اسلامی، نقوش طرح سبدها و حصیرها، طرح های خطی هندسی به شکل جناغی یا شطرنجی و یا موازی و متقاطع، سپس نقوش گیاهی، حیوانی و انسانی و در مراحل بعدی نقوش استیلیزه و سمبلیک و سپس طرح های هندسی تزئینی متداول بوده و در دوره های بعد با استفاده از لعاب های رنگی و نقش های اسلیمی و کتیبه های خط کوفی سیر تکامل خود را طی کرده است. هنر سفالگری پس از خلاقیت سفالگران در ایجاد شکل ها و ترکیبات زیبا مدیون ذوق و سلیقه و هنر نمایی آنان درزمینه تزئین رنگ و نقاشی است.
روش های متنوعی برای کاربرد رنگ در بدنه های سفالی وجود دارد. لعاب کاری روشی قدیمی برای دوام و استحکام، رطوبت ناپذیری و زیبایی بیشتر ظروف و دست ساخته های گلی است. اولین لعاب ساخته شده از خاک بدنه سفالی بوده است که بیش

تر آسیاب شده و نرم تر است، گاهی از گلی که رنگی متفاوت با رنگ بدنه داشته برای این منظور استفاده می شده است. دوغاب تهیه شده را بر روی بدنه ای که هنوز خشک نشده می ریختند که پس از پخت سطح بدنه صاف تر می شد امروزه به این روش

اسلیپ گفته می شود.
لعاب پوششی شفاف است که طی مراحل پخت روی قطعه سفالی تشکیل می شود، در واقع نوعی شیشه است. اکثر لعاب ها از سه جزء سازنده اصلی تشکیل یافته اند: سیلیس، آلومین و یک ماده ی کمک ذوب همراه با اکسیدهای فلزی که برای ایجاد رنگ اضافه می شود. برای این کار از اکسیدهای مختلف از قبیل کبالت(آبی)، مس(سبز)، آهن(قرمز،قهوه ای) و ; استفاده می شود.
لعاب را با آب رقیق کرده و روی بدنه بیسکویت شده می زنیم، رقیق بودن این مایع باید به اندازه ای باشد که بتوان آن را با قلم مو یا به صورت اسپری یا غوطه وری و یا ریختن روی بدنه به کار گرفت. همچنین ظرف قبل از لعاب زدن باید از گرد و غبار و مواد روغنی کاملاً پاک شود. مقدار جذب لعاب بستگی به غلظت لعاب، تخلخل بدنه و زمان قرار گرفتن بدنه در لعاب دارد.
لعاب ها ممکن است شفاف (ترانسپارانت) ویا پوشاننده (اُپک) باشند. لعاب می تواند مات یا براق باشد یا به صورت لایه ضخیم، ظریف و نازک، ترک دار و ; باشد.
پتینه کردن یکی دیگر از روش های رنگ آمیزی و تزئین در سطوح سفالی بی لعاب است که نیاز به پخت مجدد ندارد و تا حدودی با پوشش سطح سفال نقش محافظ را نیز دارد.
دراین روش مواد رنگی را می توان بعد از قرار دادن شئ در کوره و پخت آن یا حتی پس از لعاب زدن به کار برد. برای این کار از انواع واکس ها، رنگ های معدنی و اکسیدهای فلزی و یا رنگ های روغنی، انواع لاکها و پوشش دهنده های شفا

ف و اسیدها می توان استفاده کرد.
در روش صیقل دادن پس از ساخت، زمانی که بدنه تقریباً خشک شده باشد، برای پوشاندن خلل و فرج سطح آن را با ابزار سخت و صافی صیقل می دهند. اثر صیقل پس از انجام کار و بعد از پخت به صورت کم و بیش براق بر روی سطح ظرف باقی می ماند.
از شیوه های دیگر تزئین اِسگرافیتو یا خراش

دادن است. با کندن طرح و یا زمینه اطراف آن، جلوه بیشتری به نقش داده می شود.
تزئینات افزوده یا برجسته: در این روش، قطعات کوچک گل را برحسب نیاز و نوع طرح، روی بدنه اضافه می کنند. گاهی این تزئینات شامل دسته های تزئینی، پایه ها و; است که به بدنه اضافه می شود.
روش قالبی و مُهری، قبل از خشک شدن قطعه نقش مورد نظر به صورت معکوس یا منفی روی قالب هایی حک شده و با ایجاد فشار برروی ظرف زده می شود.
تزئینات مشبک: این تزئینات روی ظروف ترسیم شده و در بخش هایی از آن بر حسب نیاز سفال را بریده و به صورت مشبک در می آورند.

ابزار کار:
برای ابزار کار از هر چیزی می توان استفاده کرد. از جمله ابزارهای دست ساز که بنا به نیاز، سفالگر خودآنها را تهیه می‌کند تا ابزارهای مجسمه سازی و وسایل آشپزخانه و چیزهای دیگر. ولی بعضی ابزارها مورد استفاده بیشتری دارند که لازم است تهیه شود، مثل قلم مو، سیم یا نخ نایلونی ضخیم و کاردک برای بریدن قطعات گل، وردنه برای پهن کردن گل، صفحه‌ی گچی برای گرفتن رطوبت اضافه گل، ابزارهای اثر گذار برای ایجاد بافت‌ها

ی مختلف روی کار (که برای این منظور از اشیاء متنوع و مختلف می‌توان استفاده کرد مانند دکمه، شاخه درختان،‌ پارچه‌هایی با بافت درشت و;) و نیز کیسه‌های پلاستیکی برای پوشاندن گل و جلوگیری از خشک شدن کار.

 

 

 دانلود پروژه مقاله پل های چوبی در word دارای 20 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله پل های چوبی در word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود پروژه مقاله پل های چوبی در word ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن دانلود پروژه مقاله پل های چوبی در word :

پل های چوبی

مقدمه
چوب از اولین مصالحی بود که انسان برای ساختن پل از آن استفاده کرد. اگرچه در قرن بیستم بتن و فولاد با گرفتن سهم عمده‌ای از مصالح مورد استفاده در پل‌سازی جایگزین چوب شدند اما چوب همچنان کاربرد وسیعی در پل‌های با دهانه کوچک و متوسط دارند. 12 درصد پل‌های با دهانه بزرگتر از 6 متر در امریکا (به عبارت دیگر 71200 پل) از چوب ساخته شده‌اند. و هر ساله پل‌های بیشتری هم ساخته می‌شوند. راه‌آهن امریکا از بیش از 2000 کیلومتر پل چوبی بهره می‌گیرد. علاوه بر اینها اخیراً پل‌های چوبی توجه سازمان‌های بین‌المللی نظیر سازمان ملل و بسیاریکشورها نظیر کانادا، ژاپن، انگلستان و اتریش را به خود جلب کرده‌اند

 

پل چوبی، انتخاب طبیعی
مقاومت چوب، وزن کم آن و قابلیت جذب انرژی آن، دقیقاً خصوصیاتی است که در ساخت پل به دنبال آن هستیم. چوب دارای قابلیت تحمل اضافه‌بارهای کوتاه مدت بدون دیدن کوچکترین آسیب است. بر خلاف تصور عموم، قطعات بزرگ چوبی مقاومت بس

یار خوبی در برابر آتش نشان می‌دهند تا حدی که همپا و حتی مقاوم‌تر از سایر مصالح است.
از نقطه نظر اقتصادی چه با در نظر گرفتن هزینه‌های اولیه و ساخت و چه با در نظر گرفتن هزینه‌های نگهداری، چوب بسیار باصرفه‌تر است. اجرای پل چوبی در هر شرایط جوی بدون آسیب به مصالح در هر شرایط جوی امکانپذیر است. چوب بر اثر یخ‌زدن و آب شدن‌های پیاپی آسیب نمی‌بیند و در برابر زیان‌ها و عوارض جانبی استفاده از ضدیخ‌ها که بر سایر انواع پل تاثیرمی‌گذارد مقاوم است. پل‌های چوبی نیاز به تجهیزات خاصی برای نصب ندارند و همچنین می‌توانند بدون نیاز به افراد متخصص و ماهر اجرا شوند. علاوه بر این ظاهر زیبا و دلپسند مخصوصاً در محیط‌های طبیعی دارند
این باور اشتباه که سازی‌های چوبی عمر کمی دارند، کاربرد چوب را به عنوان مصالح ساختمانی کاهش داده. اگرچه چوب در شرایط خاص در برابر حمله حشرات موذی استعداد تخریب بالایی دارد، ولی اگر در برابر رطوبت محافظت گردد عمر بسیار طولانی پیدا م

ی‌کند. بسیاری از پل‌های پوشیده شده ساخته شده در قرن نوزدهم بیش از صد سال عمر مفید داشتند چون از قرار گرفتن آنها در معرض عوامل مخرب جلوگیری شده بود. اما در کاربردهای امروزی، پوشیده کردن پل چندان عملی و اقتصادی نیست. اما استفاده از نگهدارنده‌ها، دوام چوب را در پل‌های نمایان (exposed) افزایش می‌دهد. استفاده از تک

نیک‌های مدرن و مواد نگهدارنده شیمیایی می‌توانند دوام چوب را به 50 سال یا حتی بیشتر برسانند. علاوه بر این چوب‌های پرداخت شده با مواد نگهدارنده نیاز به رنگ ندارند .

ساختن پل‌های چوبی، انتخابی عملی و اقتصادی
باور اشتباه دیگر درباره چوب به عنوان مصالح یک پل آن است که کاربرد آن محدود به سازه‌های کوچک و کم اهمیت است. این باور شاید ناشی از آن است که چوب‌های با مصارف تجاری ابعاد محدودی دارند و مهمولا پیش از اینکه درخت به حداکثر ابعاد خود برسد بریده می‌شود. اگرچه قطر چوب محدود به تنه بریده درخت است اما ظهور چوب glued-laminated مشهور به glulam در حدود چهل سال پیش، دست طراحان را از نظر ابعاد باز گذاشت .
گلولام که پرکاربردترین چوب مدرن است با متصل کردن لایه‌ها یا تخته‌های بریده شده چوب به هم با چسب‌های ساختمانی ضد آب تولید می‌شود. بنابراین قطعات گلولام از نظر طول، عرض و ضخامت تقریباً نامحدود هستند و از نظر شکل متنوع‌اند.گلولام از نقطه نظر طراحی سازه‌ها، مقاومت بیشتری نسبت به تنه بریده درخت دارد و امکان استفاده حداکثر از منابع چوب و کمترین پرت را دارد چرا که اجازه می‌دهد اعضای عظیم سازه‌ای از قطعات کوچکتر چوب ساخته شوند.
پیشرفت تکنولوژی ورقه کردن چوب طی چهار دهه گذشته تنا

سب و کارایی چوب را در پل‌های بزرگراه‌های مدرن افزایش داده است.

پرداخت چوب برای ساخت پل چوبی مستحکم
برای بیش از 70 سال نگهدارنده‌ای به نام آرسنات مس کُرُم‌دار یا cca برای طیف گسترده‌ای از محصولات چوبی استفاده شده است و به عنوان عمده‌ترین نگهدارند چوب در امریکا و سایر کشورهای جهان برای ساخت صدها سازه از سکوها و پاسیوها گرفته تا ساختمان‌های با قاب چوبی و سازه‌های دریایی. البته این برتری چندان هم بی‌دردسر بدست نیامد. در دهه 70 گروه‌های محیط زیستی بر سلامت کارگران مشغول به کار در صنع

ت نگهدارنده‌های چوب تاکید بسیاری داشتند و در دهه 80 اثرات زیست‌محیطی چوب‌های پرداخت‌شده با cca را زیر سوال بردند اما در همان دهه سازمان‌ حفاظت محیط زیست امریکا پی برد که فواید آن بسیار بیشتر از خطرات احتمالی ای است که به نظر می‌آید. سپس در دهه 90 فشارها بر مصرف خود cca وارد شد و در سال 2002 نام آنرا از cca به epa تغییر دادند و در سال 2004 نسل جدیدی از نگهدارنده‌ها را به منظور پرداخت چوب‌های غیر صنعتی تولید نمودند .

تشریح کامل مراحل پی سازی
پی سازی چند مرحله دارد :
1 آزمایش زمین از لحاظ مقاومت

2 پی کنی
3 پی سازی
پی وسیله ای است که بار و فشار وارد از نقاط مختلف ساختمان و همچنین بارهای اضافی را به زمین منتقل می کند .
آزمایش زمین :
طبقه بندی زمین چند نوع است :

زمین هایی که با خاک ریزی دستی پر شده است :
این نوع زمین ها که عمق بیشتری دارند و با خاکهای دستی محل گودال ها را پر کرده اند اگر سالهای متمادی هم بگذرد باز نمی توان جای زمین طبیعی را بگیرد و این نوع زمین برای ساختمان مناسب نیست و باید پی کنی در آنها به طریقی انجام گیرد که پی ها به زمین طبیعی یا زمین سفت برسد .

زمینهای ماسه ای :
زمینهای ماسه ای بیشتر در کنار دریا وجود دارد . اگر زمین از ماسه خشک تشکیل شده باشد ، تا یک طبقه ساختمان را تحمل می کند و 15 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع می توان فشار وارد آورد . ولی در صورتی که ماسه آبدار باشد قابل ساختمان نیست ، چون ماسه آبدار حالت لغزندگی دارد و قادر نیست که بار وارد را تحمل کند بنابراین ماسه از زیر پی می لغزد و جای خالی خود را به پی می دهد و پایه را خراب می کند .
زمینهای دجی :
زمین دجی زمینی است که از شنهای درشت و ریز و خاک به هم فشرده تشکیل شده است و به رنگهای مختلف دیده می شود :دج زرد ، دج سیاه ، دج سرخ ، این نوع زمین ها برای ساختمان مرغوب و مناسب است .
زمینهای رسی :
اگر رس خشک و بی آب و فشرده باشد ، برای ساختمان زمین خوبی محسوب می شود ، و تحمل فشار لازم را دارد . ولی اگر رس آبدار و مرطوب باشد قابل استفاده نیست و تحمل فشار ندارد ، خصوصاً اگر ساختمان در زمین شیب دار روی رس آبدار ساخته شود فوری نشست می کند و جاهای مختلف آن ترک بر می دارد و خراب می شود . و اگر ساختمان در زمین آبدار با سطح افقی ساخته شود به علت وجود آب فشار را به همه نقاط اط

راف خود منتقل می کند و دیوارهای کم ضخامت آن ترک بر می دارد .
زمینهای سنگی :
زمینهای سنگی بیشتر در دامنه کوهها وجود دارد و از تخته سنگها ی بزرگ تشکیل شده و برای ساختمان بسیار مناسب است .
این نوع زمینها از سنگ درشت و شن و خاک رس تشکیل شده اگر این مواد کاملا به هم فشرده باشند برای ساختمان بسیار مناسب است و اگر به هم فشرده نباشد و باید از ایجاد ساختمان به روی این نوع زمینها احتراز کرد .
زمینهای بی فایده :
زمینهای بی فایده مانند باتلاق ها و زمینهای جنگل که از خاک و برگ درختان تشکیل شده است . در این نوع زمین ها باید زمین آنقدر کنده شود تا به زمین سفت و طبیعی برسد .
آزمایش زمین :
گاهی پس از پی کنی به طبقه ای از زمین محکم و سفت می رسند و پی سازی را شروع می کنند ولی پس از چندی ساختمان ترک بر می دارد . علت آن این است که زمین سفتی که به آن رسیده اند از طبقهُ نازکی بوده است و متوجه آن نشده اند ولی برای اطمینان در جاهای مختلف زمین می زنند تا از طبقات مختلف زمین آگاهی پیدا کنند و بعد شفته ریزی را شروع می کنند این عمل را در ساختمان گمانه زنی (سنداژ) می گویند .
امتحان مقاومت زمین :
یک صفحه بتنی 20*20*20 یا 20*50*50 از بتن آرمه گرفته و روی آن به وسیلهُ گذاشتن تیرآهنها فشار وارد می آورند . وزن آهنها مشخص و سطح صفحه بتن هم مشخص است فقط یک خط کش به صفحه بتنی وصل می کنند و به وسیله میلیمترهای روی آن میزان فرورفتگی زمین را از سطح آزاد مشخص و اندازه گیری می کنند ولی اگر بخواهند ساختمانهای بسیار بزرگ بسازند باید زمین را بهتر آزمایش کنند . برای ای منظور با دستگاه فشار سنج زمین را اندازه گیری می کنند و آزمایش فوق برای ساختمانهای معمولی در کارگاه اس

ت .
پس از عملیات فوق پی کنی را آغاز میکنند و پس از پی کنی شفته ریزی شروع می شود .
توجه شود این عمل همان آزمایش بارگذاری صفحه است که در درس مهندسی پی جزء آزمایش های محلی و مهم محسوب میشود البته از آنجا که انجام عملیات مکانیک خاک برای ساختمانهای معمولی صرفه اقتصادی ندارد ، انجام این آزم

ایش در سازمانهای و اداره های دولتی و یا ساختمانهای بلند انجام می شود .
افقی کردن پی ها (تراز کردن) :
برای تراز کردن کف پی ساختمانها از تراز های آبی استفاده می کنند در دیوارهای طویل چون کار شمشه و تراز کردن وقت بیشتری لازم دارد ، برای صرفه جویی در وقت از سه T می توان استفاده کرد بدین معنی که T اول را با T دوم تراز می کنند و T سوم را در مسافت مسیر به طوری که سه T در یک ردیف قرار بگیرد قرار می دهند از روی T اول و دوم که با هم برابر هستند T سوم را میزان و برابر می کنند و پس از آنکه T سوم برابر شد T اول را بر می دارند و به فاصله بیشتری بعد از T سوم قرار می دهند ، دوباره T دوم و سوم را با T چهارم که همان T اول می باشد برابر می کنند و دنباله این ترازها را تا خاتمه محل کار ادامه می دهند .
البته این طریق تراز کردن بیشتر در جاده سازی و زمین های پهناور به کار می رود .
شفته ریزی :
کف پی ها باید کاملا افقی و زاویهُ کف پی نسبت به دیوار پی باید 90 درجه باشد . اول کف پی را باید آب پاشید ، تا مرطوب شود و واسطهای بین زمین و شفته وجود نداشته باشد ، و سپس شفته را داخل آن ریخت .
شفته عبارت است از خاک و شن و آهک که به نسبت 200 تا 250 کیلوگرم گرد آهک را در متر مکعب خاک مخلوط می کنند و گاهی هم در محلهایی که احتیاج باشد پاره سنگ به آن می افزایند . شفته را در پی می ریزند و پس از اینکه ار

تفاع شفته به 30 سانتیمتر رسید آن را در یک سطح افقی هموار می کنند و یک روز آن را به حالت خود می گذارند تا دو شود یعنی آب آن یا در زمین فرو رود و یا تبخیر گردد .
پس از اینکه شفته دو نم شد آن را با وزنهُ سنگینی می کوبند که به آن تخماق میگویند و پس از اینکه خوب کوبیده شد دوباره شفته را به ا

رتفاع 30 سانتیمتر شروع می کنند و عمل اول را انجام می دهند . تکرار این عمل تا پر شدن پی ادامه دارد .
در ساختمان ها که معمولاً در گود یا پی کنی عمل تراز کردن انجام میگیرد محل کار در پی که پیچ و خم زیادی دارد و تراز کردن با شمشه و تراز مشکل می باشد از تراز شلنگی استفاده می کنند . بدین ترتیب یک شلنگ چندین متری را پر از آب می کنند به طوری که هیچ گونه حباب هوایی در آن نباشد و آن را در پی محل هایی که باید تراز گردد به گردش در می آورند و نقاط معین شده را با هم تراز می کنند . آب چون در لوله هایی که به هم ارتباط دارند در یک سطح می ماند بنابراین چون شلنگ پر از آب می باشد در هر کجا که شلنگ را به حرکت در آورند آب دو لوله استوانه ای در یک سطح می باشد بنابراین دو نقطه مزبور با هم تراز می باشند بشرط آنکه مواظبت کنیم که شلنگ در وسط بهم گره خوردگی یا پیچش پیدا نکرده باشد تا باعث قطع ارتباط سیال شود که دیگر نمی توان در تراز بودن آنها مطمئن بود .
تراز کردن گاهی بوسیله دوربین نقشه بر داری (نیو) انجام می گیرد یعنی محلی را در ساختمان تعیین نموده دوربین را در محل تعیین شده نصب می کنند و با میر ( تخته های اندازه گیری ارتفاع در نقشه برداری ) یا ژالون ( چوب های نیزه ای یا آهنی که هر 50 سانتیمتر آنرا به رنگهای سفید و قرمز رنگ کرده اند که از پشت دوربین بخوبی دیده بشود ) اندازه گرفته و تراز یابی می کنند . تراز کردن با دوربین بهترین نوع تراز یابی می باشد .
در زمین هایی مانند زمین های شهر کرمان از آنجایی که از زمانهای قبل قنواتی وجود داشته و بتدریج آب آنها خشک شده در زیر زمین وجود داشته و بعد از مدتی بدون رعایت مسائل زیر سازی درون آنها خاک ریخته اند و برای شهر سازی و خی

ابان کشی که سطح خیابان ها را بالا می آورده اند و به ظاهر در سطح زمین و حتی در عمق های 3 تا 4 متری اثری از آنها نیست اگر سازه ای روی این زمین بنا شود پس از مدتی و بسته به عمق قنات و شرایط جوی مثلاً بعد از آمدن یک باران سازه نشست می کند و در بسیاری از مواقع حتی تا 100 درصد خسارت می بیند و دیگر قابل استفاده نیست اگر در چنین ساختمان هایی از شفته آهک استفاده شود باعث تثبیت خاک می شود

و بروز نشست در ساختمان جلوگیری می کند .
پی سازی :
بعد از اینکه عمل پی کنی به پایان رسید را باید با مصالح مناسب بسازند تا به سطح زمین رسیده و قابل قبول برای هر گونه بنا باشد مصالحی که در پی بکار میرود باید قابلیت تحمل فشار مصالح بعدی را داشته باشد و ضمناً چسبندگی مصالح نسبت به یکدیگر به اندازه ای باشد که بتوانند در مقابل بارهای بعدی تحمل کند و فشار را یکنواخت به تمام پی ها انتقال دهد چون هرچه ساختمان بزرگتر باشد فشارهای وارده زیادتر بوده و مصالحی که در پی بکار می رود باید متناسب با مصالح بعدی باشد .
پی سازی را با چند نوع مصالح انجام می دهند مصالحی که در پی بکار می رود عبارتند از شفته آهکی ، پی سازی با سنگ ، پی سازی با بتن ، پی سازی با بتن مسلح .
پی سازی با سنگ :
پس از اینکه عمل پی کنی به پایان رسید پی سازی با سنگ باید از دیوارهایی که روی آن بنا میگردد وسیع تر بوده و از هر طرف دیوار حداقل 15 سانتیمتر گسترش داشته باشد یعنی از دو طرف دیوار 30 سانتیمتر پهن تر می باشد که دیواری را رد وسط آن بنا می کنند ، پی سازی با سنگ با دو نوع ملات انجام می شود چنانچه بار و فشار بعدی زیاد نباشد ملات سنگها را از ملات گل و آهک چنانچه فشار و بار زیاد باشد ملات سنگ را از ملات ماسه و سیمان استفاده می کنند اول کف پی را ملات ریزی نموده و سنگها را پهلوی یکدیگر قرار میدهند و لابِلای سنگ را با ملات ماسه و سیمان پر میکنند (غوطه ای) به طوری که هیچ منفذ و سوراخی در داخل پی وجود نداشته باشد و عمل پهن کردن ملات و سنگ چینی تا خاتمه دیوار سازی ادامه پیدا می کند .
پی سازی با بتن :
پس از اینکه کار پی کنی به پایان رسید کف پی را به اندازه تقریبی 10 سانتیمتر بتن کم سیمان بنام بتن مِگر می ریزند که سطح خاک و بتن اصلی را از هم جدا کند روی بتن مگر قالب بندی داخل پی را با تخته انجام میدهند همانطور که در بالا گفته شد عمل قالب بندی وسیع تر از سطح زیر دیوار نقشه انجام میگیرد تمام قالب ها که آماده شد بتن ساخته شده را داخل قالب نموده و خوب می کوبند و یا با ویبراتور به آن لرزش وارد آورده تا

خلل و فرج آن پر شود و چنانچه بتن مسلح باشد ، داخل قالب را با میله های گرد آرماتور بندی و بعد از آهن بندی داخل قالب را با بتن پر میکنند .
بتن ریزی در پی و آرماتور داخل آن به نسبت وسعت پی برای ساختمان های بزرگ قابلیت تحمل فشار هر گونه را میتواند داشته باشد و بصورت کلافی بهم پیوسته فشار ساختمان را به تمام نقاط زمین منتقل می کند و از شکست و ترک های

احتمالی جلو گیری بعمل می آورد .
پی سازی و پی کنی با هم :
در بعضی مواقع ممکن است زمین سست بوده و پی کنی بطور یکدفعه نتواند انجام پذیرد و اگر بخواهیم داخل تمام پی ها را قالب بندی کنیم مقرون به صرفه نباشد در این موقع قسمتی از پی را کنده و با تخته و چوب قالب بندی نموده شفته ریزی می کنیم پس از اینکه شفته کمی خود را گرفت یعنی آب آن تبخیر و یا در زمین فرو رفت و دونم شد پی کنی قسمت بعدی را شروع نموده و با همان تخته ها ، قالب بندی می کنیم بطوریکه شفته اول خشک نشده باشد و بتواند با شفته اول خشک نشده باشد و بتواند با شفته بعد خودگیری خود را انجام داده و بچسبد این نوع پی سازی معمولاً در زمین های نرم و باتلاقی ، خاک دستی و ماسه آبدار عمل میگردد .
پی کنی در زمین های سست :
در زمین های سست و خاک دستی اگر بخواهیم ساختمانی بنا کنیم باید اول محل پی ها را به زمین سفت رسانیده و پس از اطمینان کامل ساختمان را بنا نماییم زیرا ساختمان که روی این زمین ها مطابق معمول و یا در زمین سست بنا گردد . پس از چندی یا در همان موقع ساخته شدن باعث ترک ها و خرابی ساختمان میگردد . بنابراین شفته ریزی از روی زمین سفت باید انجام گیرد و برای اینکار بشرح زیر عمل می نمائیم :
پی کنی در زمین های خاک دستی و سست :
پس از پیاده کردن اصل نقشه روی زمین محل پی های اصلی و یا در تقاطع پی ها که فشار پایه ها روی آن می باشد چاه هائی حفر میشود ، عمق این چاهها به قدری می باشد تا به زمین سفت و سخت برسد بعداً محل چاه ها را با شفته آهکی پر کرده و پس از پر کردن چاه ها و خودگیری شفته ، پی ها را به طریقه معمول روی شفته چاه ها شفته ریزی میکنند ، شفته ها به صورت کلافی می باشند که زیر آنها را تعدادی از ستون های شفته ای نگهداری میکند و از فرو ریختن آن جلوگیری می نمایند البته باید سعی کرد که فاصله ستون های شفته ای نباید بیش از سه متر طول باشد .
خاصیت چاه ها بدین طریق می باشد که شفته پس

از خودگیری مانند ستونهایی است که زیر زمین بنا شده است و شفته روی آن مانند کلافی پایه را به یکدیگر متصل می کنند برای مقاومت بیشتر در ساختمان پس از اینکه آجر کاری پایه ها را شروع نمودیم ما بین پایه ها را مطابق شکل با قوسهایی به یکدیگر متصل میکنند تا پایه ها عمل فشار به اطراف خود را خنثی نموده و فشار خود را در محل اصل

ی خود یعنی در محلی که شفته ریزی آن به زمین بِکر رسیده متصل میکند .
گاهی اتفاق می افتد که در ساختمان در محل بنای یکی از پایه ها چاه های قدیمی وجود دارد و بقیه زمین سخت بوده و مقاومت به حد کافی برای ساختن ساختمان روی آنرا دارد برای اینکه براحتی بتوان پایه را در محل خود ساخت و محل آن را تغییر نداد چاه را پس از لای روبی (پاک کردن ) با شفته آهک پر مینماییم موقعیکه شفته خودگیری خود را انجام داد روی آنرا یک قوس آجری ساخته و در محل انتهای کمان پایه را بنا میکنیم که فشار دیوار با اطراف چاه منتقل گردد .
در بعضی مواقع چاه کنی در این گونه زمین ها خطرناک می باشد . زیرا زمین ریزش دارد و به کارگر صدمه وارد میاورد و در موقع کار ممکن است او را خفه کند برای جلوگیری از ریزش زمین باید از پلاکهای بتنی یا سفالی که در اصطلاح به آنها گَوَل (در شهرستانها گوم و غیره ) مینامند استفاده شود گَوَل های بتنی یک تکه و دو تکه ای و گول های سفالی یک تکه میباشد . گول های بتنی را بوسیله قالب می سازند و گول های سفالی بوسیله دست و گل رس ساخته شده و در کوره های آجری آن را می پزند تا بشکل سفالی در آید از این گول ها در قنات ها نیز استفاده میشود .
طریقه عمل :
مقداری از زمین که بصورت چاه کنده شده گول را بشکل استوانه ای ساخته میباشد داخل محل کنده شده نصب و عمل کندن را ادامه میدهند در این موقع دو حالت وجود دارد یا اینکه گول اولی که زیر آن در اثر کندن خالی شده براحتی پایین رفته گول دوم را نصب میکنیم یا اینکه گول اول در محل خود با فشار خاک که به اطراف آن آمده تنگ می افتد و نمی تواند محل خود را تغییر و یا پایین تر برود در این موقع از گول های دو تکه ای استفاده مینمایی

م نیمی را در محل خود نصب و جای آنرا محکم نموده و نصفه دوم را پس از کندن محل آن نصب می نماییم و عمل پی کنی را بدین طریق ادامه میدهیم .
پی کنی در زمین های سست مانند خندق هائی که خاک دستی در آنها ریخته شده است و مرور زمان هم اثری برای محکم شدن آن ندارد و یا زمین های باتلاقی و غیره ضروری می باشد .
زمین هائی که قسمت خاک ریزی شده در آنها به ارتفاع کم می باشد و یا باتلاقی بودن آن به عمق زیادی نرسد میتوان در این قبیل زمین ها پی کنی عمقی انجام داد و برای جلوگیری از ریزش خاک آنرا با تخته و چوب قالب بندی نموده تا به زمین سخت برسد .
البته قالب بندی در اینگونه زمین ها خالی از اشکال نمی باشد باید با منتهای دقت انجام گیرد پس از انجام کار قالب بندی شفته ریزی شروع میشود و چون تخته ها

ی قالب در طول قرار دارد میتوان پس از شفته ریزی تخته دوم را شروع کرد به همین منوال تمام پی ها را میتوان شفته ریزی کرد بدون اینکه تکه ای و یا تخته ای از قالب زیر شفته بماند .

بررسی پل های چوبی
مقاومت چوب، وزن کم آن و قابلیت جذب انرژی آن، دقیقاً خصوصیاتی است که در ساخت پل به دنبال آن هستیم. چوب دارای قابلیت تحمل اضافه‌بارهای کوتاه مدت بدون دیدن کوچکترین آسیب است. بر خلاف تصور عموم، قطعات بزرگ چوبی مقاومت بسیار خوبی در برابر آتش نشان می‌دهند تا حدی که همپا و حتی مقاوم‌تر از سایر مصالح است.
از نقطه نظر اقتصادی چه با در نظر گرفتن هزینه‌های اولیه و ساخت و چه با در نظر گرفتن هزینه‌های نگهداری، چوب بسیار باصرفه‌تر است. اجرای پل چوبی در هر شرایط جوی بدون آسیب به مصالح در هر شرایط جوی امکانپذیر است. چوب بر اثر یخ‌زدن و آب شدن‌های پیاپی آسیب نمی‌بیند و در برابر زیان‌ها و عوارض جانبی استفاده از ضدیخ‌ها که بر سایر انواع پل تاثیرمی‌گذارد مقاوم است. پل‌های چوبی نیاز به تجهیزات خاصی برای نصب ندارند و همچنین می‌توانند بدو

ن نیاز به افراد متخصص و ماهر اجرا شوند. علاوه بر این ظاهر زیبا و دلپسند مخصوصاً در محیط‌های طبیعی دارند.

این باور اشتباه که سازه های چوبی عمر کمی دارند، کاربرد چوب را به ع

نوان مصالح ساختمانی کاهش داده. اگرچه چوب در شرایط خاص در برابر حمله حشرات موذی استعداد تخریب بالایی دارد، ولی اگر در برابر رطوبت محافظت گردد عمر بسیار طولانی پیدا می‌کند. بسیاری از پل‌های پوشیده شده ساخته شده در قرن نوزدهم بیش از صد سال عمر مفید داشتند چون از قرار گرفتن آنها در معرض عوامل مخرب جلوگیری شده بود. اما در کاربردهای امروزی، پوشیده کردن پل چندان عملی و اقتصادی نیست. اما استفاده از نگهدارنده‌ها، دوام چوب را در پل‌های نمایان (exposed) افزایش می‌دهد. استفاده از تکنیک‌های مدرن و مواد نگهدارنده شیمیایی می‌توانند دوام چوب را به 50 سال یا حتی بیشتر برسانند. علاوه بر این چوب‌های پرداخت شده با مواد نگهدارنده نیاز به رنگ ندارند.

ساختن پل‌های چوبی، انتخابی عملی و اقتصادی
باور اشتباه دیگر درباره چوب به عنوان مصالح یک پل آن است که کاربرد آن محدود به سازه‌های کوچک و کم اهمیت است. این باور شاید ناشی از آن است که چوب‌های با مصارف تجاری ابعاد محدودی دارند و مهمولا پیش از اینکه درخت به حداکثر ابعاد خود برسد بریده می‌شود. اگرچه قطر چوب محدود به تنه بریده درخت است اما ظهور چوب glued-laminated مشهور به glulam در حدود چهل سال پیش، دست طراحان را از نظر ابعاد باز گذاشت.

گلولام که پرکاربردترین چوب مدرن است با متصل کردن لایه‌ها یا تخته‌های بریده شده چوب به هم با چسب‌های ساختمانی ضد آب تولید می‌شود. بنابراین قطعات گلولام از نظر طول، عرض و ضخامت تقریباً نامحدود هستند و از نظر شکل متنوع‌اند. گلولام از نقطه نظر طراحی سازه‌ها، مقاومت بیشتری نسبت به تنه بریده درخت دارد و امکان استفاده حداکثر از منابع چوب و کمترین پرت را دارد چرا که اجازه می‌دهد اعضای عظیم سازه‌ای از قطعات کوچکتر چوب ساخته شوند.
پیشرفت تکنولوژی ورقه کردن چوب طی چهار دهه گذشته تناسب و کارایی چوب را در پل‌های بزرگراه‌های مدرن افزایش داده است.

پرداخت چوب برای ساخت پل چوبی مستحکم

برای بیش از 70 سال نگهدارنده‌ای به نام آرسنات مس کُرُم‌دار یا cca برای طیف گ

سترده‌ای از محصولات چوبی استفاده شده است و به عنوان عمده‌ترین نگهدارند چوب در امریکا و سایر کشورهای جهان برای ساخت صدها سازه از سکوها و پاسیوها گرفته تا ساختمان‌های با قاب چوبی و سازه‌های دریایی. البته این برتری چندان هم بی‌دردسر بدست نیامد. در دهه 70 گروه‌های محیط زیستی بر سلامت کارگران مشغول به کار در صنعت نگهدارنده‌های چوب تاکید بسیاری داشتند و در دهه 80 اثرات زیست‌محیطی چوب‌های پرداخت‌شده با c

ca را زیر سوال بردند اما در همان دهه سازمان‌ حفاظت محیط زیست امریکا پی برد که فواید آن بسیار بیشتر از خطرات احتمالی ای است که به نظر می‌آید.
سپس در دهه 90 فشارها بر مصرف خود cca وارد شد و در سال 2002 نام آنرا از cca به epa تغییر دادند و در سال 2004 نسل جدیدی از نگهدارنده‌ها را به منظور پرداخت چوب‌های غیر صنعتی تولید نمودند

بررسی پل های چوبی
مقاومت چوب، وزن کم آن و قابلیت جذب انرژی آن، دقیقاً خصوصیاتی است که در ساخت پل به دنبال آن هستیم. چوب دارای قابلیت تحمل اضافه‌بارهای کوتاه مدت بدون دیدن کوچکترین آسیب است. بر خلاف تصور عموم، قطعات بزرگ چوبی مقاومت بسیار خوبی در برابر آتش نشان می‌دهند تا حدی که همپا و حتی مقاوم‌تر از سایر مصالح است.
از نقطه نظر اقتصادی چه با در نظر گرفتن هزینه‌های اولیه و ساخت و چه با در نظر گرفتن هزینه‌های نگهداری، چوب بسیار باصرفه‌تر است. اجرای پل چوبی در هر شرایط جوی بدون آسیب به مصالح در هر شرایط جوی امکانپذیر است. چوب بر اثر یخ‌زدن و آب شدن‌های پیاپی آسیب نمی‌بیند و در برابر زیان‌ها و عوارض جانبی استفاده از ضدیخ‌ها که بر سایر انواع پل تاثیرمی‌گذارد مقاوم است. پل‌های چوبی نیاز به تجهیزات خاصی برای نصب ندارند و همچنین می‌توانند بدون نیاز به افراد متخصص و ماهر اجرا شوند. علاوه بر این ظاهر زیبا و دلپسند مخصوصاً در محیط‌های طبیعی دارند.

 

این باور اشتباه که سازه های چوبی عمر کمی دارند، کاربرد چوب را به عنوان مصالح ساختمانی کاهش داده. اگرچه چوب در شرایط خاص در برابر حمله حشرات موذی استعداد تخریب بالایی دارد، ولی اگر در برابر رطوبت محافظت گردد عمر بسیار طولانی پیدا می‌کند. بسیاری از پل‌های پوشیده شده ساخته شده در قرن نوزدهم بیش از صد سال عمر مفید داشتند چون از قرار گرفتن آنها در معرض عوامل مخرب جلوگیری شده بود. اما در کاربردهای امروزی، پوشیده کردن پل چندان عملی و اقتصادی نیست. اما استفاده از نگهدارنده‌ها، دوام چوب را در پل‌های نمایان (exposed) افزایش می‌دهد. استفاده از تکنیک‌های مدرن و مواد نگهدارنده شیمیایی می‌توا

نند دوام چوب را به 50 سال یا حتی بیشتر برسانند. علاوه بر این چوب‌های پرداخت شده با مواد نگهدارنده نیاز به رنگ ندارند.

ساختن پل‌های چوبی، انتخابی عملی و اقتصادی
باور اشتباه دیگر درباره چوب به عنوان مصالح یک پل آن است که کاربرد آن محدود به سازه‌های کوچک و کم اهمیت است. این باور شاید ناشی از آن است که چوب‌های با مصارف تجاری ابعاد محدودی دارند و مهمولا پیش از اینکه درخت به حداکثر ابعاد خود برسد بریده می‌شود. اگرچه قطر چوب محدود به تنه بریده درخت است اما ظهور چوب glued-laminated مشهور به glulam در حدود چهل سال پیش، دست طراحان را از نظر ابعاد باز گذاشت.

گلولام که پرکاربردترین چوب مدرن است با متصل کردن لایه‌ها یا تخته‌های بریده شده چوب به هم با چسب‌های ساختمانی ضد آب تولید می‌شود. بنابراین قطعات گلولام از نظر طول، عرض و ضخامت تقریباً نامحدود هستند و از نظر شکل متنوع‌اند. گلولام از نقطه نظر طراحی سازه‌ها، مقاومت بیشتری نسبت به تنه بریده درخت دارد و امکان استفاده حداکثر از منابع چوب و کمترین پرت را دارد چرا که اجازه می‌دهد اعضای عظیم سازه‌ای از قطعات کوچکتر چوب ساخته شوند.
پیشرفت تکنولوژی ورقه کردن چوب طی چهار دهه گذشته تناسب و کارایی چوب را در پل‌های بزرگراه‌های مدرن افزایش داده است.
پرداخت چوب برای ساخت پل چوبی مستحکم

برای بیش از 70 سال نگهدارنده‌ای به نام آرسنات مس کُرُم‌دار یا cca برای طیف گسترده‌ای از محصولات چوبی استفاده شده است و به عنوان عمده‌ترین نگهدارند چوب در امریکا و سایر کشورهای جهان برای ساخت صدها سازه از سکوها و پاسیوها گرفته تا ساختمان‌های با قاب چوبی و سازه‌های دریایی. البته این برتری چندان هم بی‌دردسر بدست نیامد. در دهه 70 گروه‌های محیط زیستی بر سلامت کارگران مشغول به کار در صنعت نگهدارنده‌ها

ی چوب تاکید بسیاری داشتند و در دهه 80 اثرات زیست‌محیطی چوب‌های پرداخت‌شده با cca را زیر سوال بردند اما در همان دهه سازمان‌ حفاظت محیط زیست امریکا پی برد که فواید آن بسیار بیشتر از خطرات احتمالی ای است که به نظر می‌آید.

سپس در دهه 90 فشارها بر مصرف خود cca وارد شد و در سال 2002 نام آنرا از cca به epa تغییر دادند و در سال 2004 نسل جدیدی از نگهدارنده‌ها را به منظور پرداخت چوب‌های غیر صنعتی تولید نمودند

 

 

 دانلود پروژه مقاله بیماری DVT چیست؟ در word دارای 10 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله بیماری DVT چیست؟ در word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی دانلود پروژه مقاله بیماری DVT چیست؟ در word ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن دانلود پروژه مقاله بیماری DVT چیست؟ در word :

بیماری DVT چیست؟
Deep vein thrombosis

هنگامی DVT رخ می دهد که در سیاهرگ های عمقی، لخته خون ایجاد شده باشد. معولا DVT در سیاهرگ های عمقی در قسمت های پایینی پا (ماهیچه های ساق پا) ایجاد می شود و می تواند تا سیاهرگ های عمقی بالاتر یعنی ران هم پیشرفت داشته باشند. به ندرت این لخته های خون در سیاهرگ های عمقی قسمت های بالایی بدن مانند دست ها تشکیل می شوند.

سیاهرگ های عمقی درست از میان پا عبور میکنند و با لایه ای از ماهیچه پوشیده شده اند.
لخته های خونی که در سیاهرگ های سطحی تشکیل می شوند( یعنی درست زیر پوست) را التهابات سطحی سیاه رگ می نامند. این لخته ها با DVT ها متفاوت اند و خطر بسیار کمتری

دارند.
تشکیل ترومبوز در سیاهرگ های عمقی در پا
یک متخصص بیماریهای داخلی گفت: ‏‎DVT‏ نوعی بیماری است که بر اثر لخته شدن خون در پاها به وجود می‌آید و جریان خون در رگ های آسیب دیده را کند می‌کند.
به گزارش فارس، ایمنی فر متخصص بیماریهای داخلی و عضو بسیج جامعه ‏پزشکی ‏عنوان کرد:DVT ‎ نوعی بیماری است که بر اثر لخته شدن خون در رگ ها به وجود می‌آید. رگهای آسیب دیده بیشتر در ‏ناحیه پاها قرار دارند البته که ممکن است در بقیه نقاط نیز وجود داشته باشند‎.‎
وی یادآور شد: لخته خون (ترومبوز) باعث می‌شود جریان خون آهسته شود و این ناحیه متورم، قرمز و دردناک می ‏شود. اگر لخته های خون به سمت ریه حرکت کند، بیماری انسداد جریان خون ریوی (عروق مسدود شده در ریه ها) رخ می دهد و ‏مشکلات تنفسی جدی را به وجود می

آورد‎.‎
عضو بسیج جامعه پزشکی‏ گفت: بیماری‎DVT ‎بیشتر در افراد کم تحرک، مسن، باردار و کسانی که دارای اختلالات خونی هستند رخ ‏می دهد و این افراد در خطر بیشتری برای ایجاد لخته خون هستند‎.‎
وی ادامه داد: از عوامل ایجاد این بیماری، استراحت طولانی مدت در بستر (بیش از س

ه روز)، پس از اعمال جراحی ( با بیهوشی بیش از 30 دقیقه)، ‏سیگار کشیدن، داشتن اضافه وزن، مسافرت طولانی هوایی یا با اتومبیل، استفاده از قرص های ضد بارداری و برخی از درمان های ‏جایگزینی استروژن و سابقه شخصی یا خانوادگی از مشکلات لخته شدن خون هستند که خطر ابتلا به‎DVT ‎را افزایش دهد‎.

نشانه های‎DVT
این متخصص بیماریهای داخلی اضافه کرد: ‏ ‏DVT‏ علائمی از جمله درد، حساسیت به لمس، گرم شدن، تورم و قرمزی در این ناحیه ‏دارد البته ممکن است در ابتدای این بیماری هیچ نشانه و علامتی بروز نکند‎.‎
ایمنی فر گفت: این بیماری با سوال کردن پزشک از نشانه ها و انجام آزمایش تشخیص داده می شود. اگر احتمال وجود این بیماری باشد پزشک ‏دستور سونوگرافی از پاهای متورم شده یا قسمت های دیگر بدن را می دهد تا میزان جریان خون اندازه گیری شود و همچنین یک ‏آزمایش خون‎(D-dimer) ‎موثر است‎.‎
وی افزود: در موارد نادر، وقتی که تشخیص از طریق آزمایش خون و سونوگرافی بی نتیجه شود، پزشک دستور مطالعه از طریق اشعه ایکس ‏‏(سونوگرافی) می دهد که طی آن، ماده حاجب به درون ورید تزریق می شود تا نشان داده شود که جریان خون به علت وجود لخته ها، ‏دچار انسداد شده است یا خیر‎.

ایمنی فر ادامه داد: درمان‎DVT، تزریق فوری رقیق کننده خون (هپارین) به منظور پیشگیری از افزایش لخته ها است. هپارین می تواند به صورت ‏وریدی تزریق شود یا به صورت زیر پوستی (زیرجلدی) تزریق شود‎.‎
عضو بسیج جامعه پزشکی تاکید کرد: پزشک معالج تصمیم می گیرد کدام انتخاب درست ‏است. همچنین پزشک می تواند قرص های رقیق کننده خون (وارفارین) را برای شما تجویز ک

ند تا مانع از بزرگتر شدن لخته ها و ‏تشکیل لخته های جدید شود.

متخصص بیماریهای داخلی ادامه داد: هپارین و وارفارین برای چند روز تجویز می شود و وقتی که وارفارین به سطح مطلوب خود در خون ‏برسد، هپارین قطع شده و وارفارین معمولاً به مدت شش ماه و گاهی بیشتر در ادامه درمان قرار می گیرد‎.‎
وی گفت: گاهی درمان‎DVT ‎باید به صورت مادام العمر همچنان وجود داشته باشد. همچنین ‏آزمایش خون برای حصول اطمینان از اینکه دوز وارفارین مناسب است انجام داده می شود‎.‎البته ممکن است پزشک برای کنترل تورم در پاها، جوراب های ساق بلند خاصی را پیشنهاد دهد اما افرادی که دارای اضافه وزن ‏هستند باید شروع به کاهش وزن کرده و فعالیت خود را برای پیشگیری از ایجاد لخته های خون بیشتر کنند‎.‎
وی بایدها و نبایدها در کنترل‎DVT‏ را چنین عنوان کرد:‏‎‎دارو مصرف کنید و جهت کنترل سطح غلظت خون، آزمایش خون بدهید‎برای کاهش وزن زیاد ورزش کنید تا خطر بازگشت دوباره‎DVT ‎را کاهش دهید‎.‎

اگر زیاد می نشینید، راه بروید و پاهایتان را کش دهید‎.‎اگر علائم شما بهبود نیافت حتما به پزشک خود اطلاع دهید‎.‎
ایمنی فر گفت: اگر درد قفسه سینه داشتید یا با سرفه خون بالا آوردید به پزشک خود اطلاع دهید‎.‎قبل از اینکه به سفر طولانی مدت بروید، با پزشک خود در خصوص مصرف آسپرین مشورت کنید (البته مصرف آسپرین در صورتی ‏که وارفارین استفاده نمی شود مجاز است‎)سعی کنید زمان نشستن و یا دراز کشیدن، پاهای خود را بلند کنید‎.‎

متخصص بیماریهای داخلی افزود: برای مدت زمان طولانی در یک نقطه ننشینید یا نایستید‎.‎لباس هایی که جریان خون را در پاها کند می کند نپوشید‎.‎زمان نشستن یا درازکشیدن پاها و غوزک پای خود را نپیچانید‎.‎سیگار نکشید‎و اگر وارفارین مصرف می کنید، در ورزش های تماسی شرکت نکنید به علت اینکه شما در خطر خونریزی ناشی از تروما هستید‎

بسیاری از لخته های خونی تشکیل شده کوچک هستند و مشکلی ایجاد نمی کنند. خود بدن قادر است در این موارد لخته های خون را در مدت زمان کوتاهی از بین ببرد.
لخته های بزرگ تر میتوانند مسیر جریان خون را ببندند، که دارای نشانه ها و علایم زیر میباشد:
تورم پایی که خون در آن لخته شده است- این تورم با آنها یی که معمولا در سفرهای طولانی مدت در قسمت قوزک پا ایجاد میشود متفاوت است.
درد در پایی که دچار لخته شده است- درد میتواند به راحتی قابل احساس باشد و حتی در هنگام راه رفتن و ایستادن بدتر شود.

قرمز شدن پایی که در آن لخته خون ایجاد شده است.
با مشاهده کردن این علایم بهتر است به پزشک مراجعه کنید.

عوارض
DVT عوارض چندان زیادی ایجاد نمیکند، اما مهمترین آنها عبارت اند از:

 

آمبولیسم ریوی ( Pulmonary embolism )
آمبولیسم ریوی مهمترین عارضه DVT می باشد. آمبولیسم ریوی ( PE )، هنگامی اتفاق می افتد که لخته ایجاد شده در دیواره رگ های پایینی بدن از رگ جدا شده و به شش ها منتقل شود. در شش این لخته خونی می تواند سرخ رگ های ریوی را مسدود کند. که با درد سینه، نفس های کوتاه و خمط های خونی همراه است. در مراحل پیشرفته می تواند کشنده باشد. آمبولیسم ریوی می تواند هفته ها و روزها پس از تشکیل لخته های خونی ایجاد شود. ممکن است آمبولیسم ریوی هنگامی بروز کند که هیچ نشانه ای از لخته خون در رگ ها دیده نمی شود.
کم خونی موقت در اندام تحتانی ( Limb ischemia )
این عارضه به ندرت و در مراحل پیشرفته DVT رخ میدهد. به دلیل وجود لخته های خون در سیاهرگ های پا، فشار خون به شدت افزایش میابد. در این وضعیت فشار خون در سرخ رگ ها هم تحت تاثیر قرار گرفته و درنتیجه مقدار اکسیژن کافی به پاها نمی رسد.
سندرم پس از ترومبوزی ( Post-thrombotic syndrome )
این سندرم هنگامی اتفاق می افتد که دریچه های سیاهرگ های عمقی دچار مشکل شده باشند، در نتیجه خون نمی تواند به بالا برگردد و دارای عوارضی مانند دردهای مزمن، تورم و در شرایط شدیدتر ایجاد زخم می باشد.
علل بیماری
در افراد زیر امکان ابتلا به DVT بیشتر است:
سن بالا تر از 40
افراد قد بلند
افراد چاق
افراد بی تحرک – مخصوصا بعد زا مسافرت های طولانی مدت
افرادی که سابقه خون لختگی دارند
افرادی که در خانواده آنها سابقه خون لختگی وجود دارد
عوامل وراثتی که شرایط تشکیل لخته های خون را هموار میسازند – لخته خیزی ( Thrombophilia )
بیماری خونی خواص
وجود بیماری های سرطانی
وجود مشکل در چرخش خون و نارسایی قلبی
انجام اعمال جراحی مخصوصا در قسمت های زانو و ران

 

خطر DVT در زنانی که دارای شرایط زیر میباشند افزایش پیدا میکند:
A.زنانی که داروهای زد بارداری مصرف میکنند
B.زنانی که تحت درمان هورمونی هستند
C.زنانی که باردار هستند
D.زنانی که به تازگی باردار شده اند

 

خطرات سفر
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد پروازهای طولانی مدت میتواند یکی از دلایل DVT باشد. در این مسافرت های طولانی معمولا خطر ابتلا به این دلیل افزایش پیدا میکند که بدن به مدت چندید ساعت بی حرکت می ماند.
البته نمی توان مطمئن بود که آیا خود سفر باعث

ایجاد DVT می شود و یا افرادی در سفر به DVT مبتلا میشوند دارای شرایط خاصی هستند.

در کل احتمال ابتلای شما به DVT در مدت سفر بسیار کم است مگر اینکه یکی از فاکتورهای خطرناک را داشته باشید. در این صورت شما باید درمان های لازم و پیشگیری کننده را قبل از سفر انجام داده و با پزشک خود مشورت داشته باشید، مخصوصا برای مسافرت هایی که بیش از سه (3) ساعت به طول می انجامند. بهتر است در صورت انجام عمل جراحی مخصوصا در قسمت های زانو و ران، مسافرت خود را تا سه ماه به تعویق بیاندازید.

تشخیص
برای تشخیص آزمایشاتی را باید انجام دهید، مانند:
A.تست خون _ D-Dimer_ در صورت منفی بودن جواب تست امکان DVT در شما بسیار کم است.
B.Doppler ultrasound_ این بهترین آزمایش برای تشخیص لخته های خونی در بالای زانو میباشد.
C.سیاهرگ نگاری ( Venogram )_ این بهترین آزمایش برای تشخیص لخته های خونی در پایین زانو میباشد.

درمان
درمان داروئی(Medicines)
معمول ترین داروهای مورد استفاده در بیماری DVT داروهای ضد انعقاد خون مانند heparin و warfarin می باشند. این داروها ترکیبات شیمیایی بدن را تغییر میدهند تا بتوانند لخته های خون را به آسانی از بین ببرند. دستورات و موارد متعددی وجود دارد که مصرف کننده گان این دارو باید به خاطر داشته باشند:
از heparin در موقع بارداری نباید استفاده شود زیرا سلامتی نوزاد به خطر خواهد افتاد.
در هنگام مصرف داروی warfarin نباید از محصولات آسبری صغیر( cranberry ) استفاده کرد، زیرا باعث تداخل در کار دارو میشود.
در هنگام مصرف داروهای ضد انعقادی از فعالیت هایی که میزان خطر مبتلا شدن را افزایش میدهند خودداری کنید.
داروی ضد آمبولی هم میتوانند مفید باشند. آنها لخته های خونی را در خود حل می کنند. اما عوارض آنها شدید است مانند: خونریزی، بنابراین استفاده از

این داروها فقط در موارد بسیار خطرناک و پیشرفته توصیه می شود.
جوراب های مخصوص فشاری(Compression stockings)
پزشک ممکن است که استفاده از این جوراب ها را برای کاهو سال یا بیشتر بپوشید.

پیشگیری
اگر شما هم جزو گروه های خطرناک هستید به پزشک خود مراجعه کنید. عواملی که خطر لخته های خونی را کاهش میدهد میتوانند تاثیر مهمی در جلوگیری از D.V.T داشته باشند. مانند تمرین و ورزش روزانه به مدت 30 دقیقه، شواهدی مبنی بر تاثیر اسپرین در درمان و جلوگیری از D.V.T وجود ندارد.

در صورت پیش رو داشتن عمل جراحی
بعضی از اعمال جراحی و درمانها می توانند احتمال ابتلا به D.V.T را افزایش دهند. بنابراین ممکن است وقتی برای عمل به بیمارستان منتقل می شوید یکسری

آزمایشات در مورد احتمال D.V.T از شما گرفته شود. این آزمایشات بستگی به شما و نوع عملی که در پیش رو دارید خواهد داشت. با انجام این آزمایشات کارها

ی خواصی در جهت کاهش خطر، انجام خواهد شد مانند استفاده از منعقد کننده های خون.

در مسافرت
گرچه امکان ابتلا به D.V.T در سفر های طولانی مدت کم است اما بهتر است یکسری از کارهای پیشگیری کننده را رعایت کنید:
سعی کنید بین صندلی ها در حین مسافرت راه بروید، حتی برای مدتی کوتاه ( در صورت سفر با وسایل عمومی (
عضلات ماهیچه پای خود را ورزش دهید تا کار پمپاژ خون راحت تر انجام گیرد
انگشت شصت، قوزک پا و پاهای خود را دائما خم و راست کنید
لباس های راحت و گشاد بپوشید
آب بنوشید
نوشیدنی های الکلی و کافئین دار نخورید
دراز نکشید، خواب باعث بی حرکتی بدن و مخصوصا پاها میشود
در صورت نیاز می توانید از جوراب های مخصوص هم فشاری استف

اده کنید
اگر پزشک تشخیص دهد که در صورت سفر ممکن است برای شما مشکلاتی ایجاد شود باید قبل از سفر heparin تزریق کنید.

در صورت ایجاد تورم در پا و قرمز شدگی و احساس درد در پا بعد از سفر، سریعا به پزشک مراجعه کنید.

نکات کلیدی:
DVT: تشکیل لخته خون در وریدهایی است که در قسمتهای عمیق بدن قرار دارند.
لخته های DVT می توانند شکسته شده از طریق جریان خون وارد ریه شود که به لخته خون در ریه آمبولی ریوی گفته میشود. که وضعیت خطرناکی بوده می تو

اند باعث مرگ بیمار شود
داشتن هر یک از ریسک فاکتورهای DVT می تواند شانس ایجاد DVT را در فرد افزایش دهد
داشتن چندین ریسک فاکتور بطور همزمان خطر ایجاد DVT را بیشتر افزایش می دهد
فقط بعضی از بیمارانی که دچار DVT هستند دارای علایم می باشند.
اگر بیمار یکی از علایم DVT یا ریسک فاکتورهای گسترش آن را داشته باشد باید از نظر داشتن لخته مورد بررسی قرار گیرد.
آزمایشات ساده بدون درد جهت تشخیص وجود و محل قرارگ

یری لخته انجام می شود.
اهداف اصلی در درمان DVT عبارتند از:
توقف رشد و توسعه لخته
پیشگیری از شکسته شدن لخته در ورید و حرکت آن بسوی ریه
کاهش شانس ایجاد لخته های بعدی

از داروها جهت درمان و پیشگیری از DVT استفاده می شود.
از داروها جهت درمان و پیشگیری از DVT استفاده می شود.
عموماً از ضدانعقادها در درمان DVT استفاده می گردد که بعنوان رقیق کننده های خون شناخته می شوند.